Eerste indruk: Wilier Verticale SLR voor de rasklimmers

De ingenieurs van Wilier kozen voor drie verschillende types carbonvezel om een mix van vezels met hoge modulus (voor een betere stijfheid) en met hoge treksterkte te krijgen, namelijk M46JB, Toray T800 en T1100. Dankzij het nieuwe ‘Active Moulding’-systeem, dat werkt met speciale vormen uit polymeerschuim om de buizen van binnenuit hun perfecte vorm te geven tijdens het ‘bakken’, krijg je minder kwaliteitsverschil van het ene tot het andere frame. Het monocoque frame is ontworpen als één geheel, samen met vork, cockpit en zadelpen.

Voor een klimfiets is het gewicht van tel en dat heeft Wilier aangepakt. Dat mag niet verbazen, want de Italiaanse fabrikant heeft een lange geschiedenis in fietsen die specifiek voor de klimmertjes zijn gemaakt, al sinds Marco Pantani op zo’n geel frame reed. De frameset (frame, vork, zadelpen, cockpit) van de Verticale SLR is 9,73% lichter dan de Zero SLR, van 1819 naar 1663 gram. Enkel het frame weegt zo’n 660 gram.

De bevestiging voor de voorderailleur zit niet langer vast op het frame, maar is verplaatsbaar om zowel een compact als een oversized tandwielcombinatie te monteren. Het grootste tandwiel kan dus zowel een 48 als een 56 zijn. De derailleurpat achteraan is stijver, heeft een vorm die niet kan draaien in het frame en vermijdt contact tussen frame en ketting. Je kan er ook een Direct-mount-achterderailleur op monteren, op vraag van Groupama-FDJ. Het frame is compatibel met draadloze en semi-draadloze groepen, zoals alle huidige generaties van Shimano, SRAM en Campagnolo. Er is trouwens 32 mm bandruimte met 4 mm speling.

Jagen op grammen

Dat hoofdingenieur Marco Genovese en zijn team op jacht zijn gegaan naar elke gram bewijst de achterrembevestiging. Die ziet er heel functioneel en minimalistisch uit en maakt de volledige fiets zomaar even 2 gram lichter. Dankzij zustermerk Miche kwamen er dan weer lichtere steekassen.

De zadelpenklem van de 0 SLR viel op door de bult die hij vormde tussen boven- en zitbuis, maar die is nu aangepakt. De klem is bereikbaar vanaf de onderkant en zit schuin, zodat je hem makkelijk kan bereiken. Bovendien is hij lichter. De zadelpen zelf is verkrijgbaar met 0 of 15 mm setback en kreeg een schroefopening om een lichtje op te klikken of een nummerhouder, en er komt ook een steun voor een Varia-radar.

De voorvork ziet er slank en simpel uit, maar ook daar is grondig aan gewerkt. Ze is niet alleen asymmetrisch om de verschillende krachten op te vangen, de linkerpoot is ook gedraaid om de remkracht te kunnen weerstaan. De vorkkroon vormt de overgang tussen de poten en de vorkbuis, en komt daardoor dus serieus onder druk te staan. Die kroon is conusvormig, wat normaal is, maar die is hier hoger om de continuïteit tussen boven- en onderkant van de hele voorvork te verbeteren.

Kronkels in de cockpit

Bij de cockpit van amper 310 gram valt meteen op dat de onderkant 15 mm breder is dan de bovenkant. Daardoor kan je met de handen op de remgrepen aero zitten (de favoriete positie van profrenners) en toch voldoende controle krijgen bij sprints en afdalingen met de handen in de beugels. De kronkel die het stuur maakt bij de bocht naar beneden ziet er speciaal uit, maar moet zorgen voor een natuurlijk gevoel. Aan de voorkant in het midden is een opening om een aluminium computersteuntje te bevestigen, maar indien nodig kan dat gat worden afgedekt. De achterkant van de ‘stuurpen’ is beschermd tegen vuil, wat eveneens een glad uiterlijk creëert. Via de bovenkant zijn twee buisjes door de stuurpen geschoven om daarin (vanaf de zijkant) de bouten te kunnen vastzetten. Door die ingreep konden de carbonvezels mooier doorlopen, wat dan weer stijver is. De eigen topcap maakt het geheel af. Er zijn 6 cockpitmaten beschikbaar, die in de breedte 37/40 mm met een stuurpenlengte van 90 of 100 mm, die in 39/42 met 110, 120, 130 en zelfs 150 mm, voor de renners die een rubberen ruggengraat hebben.

Het resultaat dat de maatstaf is voor elke klimmer uit elk WorldTour-team is alvast behaald: een maat Medium in het zwart met Dura-Ace Di2 en inclusief pedalen komt op ongeveer 6,8 kilo. De drie klimmertjes van Groupama-FDJ, onder wie Lenny Martinez, en Harold Tejada van Astana Qazaqstan zagen er alvast opgetogen uit toen we hen zagen kennismaken met hun nieuwe fiets voor de Tour de France.

Minder bokkensprongen in geometrie

De geometrie is serieus veranderd op vraag van de Groupama-ploeg. De stack bleef relatief bewaard, maar de reach werd langer bij de maten XL en XXL en korter bij XS en S. Dat stemde ons wat ongerust, maar tijdens de testrit hadden we er alvast geen last van. We zaten meteen goed en hadden niet het gevoel te gestrekt te moeten zitten. Wilier maakt zich overigens sterk dat met de zes, mooi oplopende framematen en de zes cockpitmaten zowat iedereen een fiets perfect op zijn maat moet kunnen krijgen.

De Verticale SLR is verkrijgbaar in vier kleurstellingen, waaronder het nieuwe Hulk-groen, een overwegend zwarte, een rode en een witte met FDJ-kleuren. Prijzen starten vanaf 9900 euro met Force of Ultegra Di2 met de gewone Miche Kleos 36 en lopen op tot 12.200 (Dura-Ace Di2), 13.000 (DA Di2 met powermeter of Red AXS powermeter) en 13.400 euro (Campa SR Wireless), dan telkens met de duurdere Kleos RD 36. Frameset kost 5800 euro.

Meer info op de website van Wilier >>

Eerste indruk

Ik moet toegeven: ik ben zelf geen klimmerstype, maar lichte klimfietsen maken altijd iets speciaals in mij los. Ik hou van het nerveuze gedrag, het speelse gevoel als je ermee versnelt. Dat biedt deze Wilier Verticale SLR met hopen. Hij nodigt uit om op de pedalen te gaan staan en telkens te blijven versnellen. Ik zou durven zeggen dat de stijfheid er serieus op is vooruitgegaan ten opzichte van de 0 SLR, zowel bij het bracket als het balhoofd. Vanuit San Marino stuurde Wilier ons de Carpegna op, zowaar de trainingsklim van de betreurde Marco Pantani. Ik liet me niet intimideren door de emoties die rond de mythische figuur van Il Pirata hangen en probeerde op die ene rit met bijna 1900 hoogtemeters alle troeven en minpunten van de Verticale te achterhalen.

Het licht nerveuze was inderdaad aanwezig. Je voelt dat je met een licht precisie-instrument op pad bent. Wie een fiets zoekt die gewoon altijd lompweg rechtdoor gaat, zal de Verticale meteen verticaal klasseren, maar wie speelsheid en een levendig karakter verkiest, zit hier goed. De Miche Kleos RD 36-wielen had ik al eerder getest en inderdaad: ze zijn licht, maar ik vond ook dat ze niet de meest direct reagerende wielen waren. De kans is dus groot dat een nog vinniger wielsetje nog meer een bom zouden maken van deze fiets.

Met een klimfiets moet je ook kunnen dalen en dat vond ik met de Wilier zelfs nog leuker dan het klimmen. Hij laat zich messcherp door de bochten leiden. De natte afdaling naar de voet van de Carpegna nam ik vol vertrouwen en met een onuitwisbare glimlach op het gezicht.