Een meter hoffelijkheid

Ik heb er toch een paar dagen over getwijfeld. “Moeten we ons met Grinta! in een dergelijke discussie mengen?” Uiteindelijk ging ik overstag toen op sociale media de term ‘wielerterrorist’ een aantal keren viel. Want dat begrip wordt tegenwoordig maar al te vaak in de strijd gegooid.

All cyclists are equal. But some are more equal than others.

In dat laatste schuilt volgens mij meer dan vermoedelijk wel een belangrijke nuance. Want wie met een speed pedelec rijdt, die doet dat volgens mij niet vanuit hobby. Wie zich met een speed pedelec verplaatst, die doet dat omdat hij zo snel mogelijk ‘ergens’ wil geraken (dat ‘ergens’ kan thuis, op school of op het werk zijn). En dan is elk niet-ingecalculeerd oponthoud een potentiële lont om een vat buskruit (stress op het werk, de patatten zijn gisteren thuis aangebrand, de kinderen vegen er op school hun voeten aan,…) te doen ontploffen. Met ongelooflijk belachelijke discussies zoals in het filmpje tot gevolg.

Jarenlang heb ik mijn beroepsmatige verplaatsingen met de motor afgelegd en ik heb dui-zen-den kilometers door de file gereden. Om dat veilig te kunnen doen, was ik in grote mate afhankelijk van de hoffelijkheid van de autobestuurders die een metertje ruimte voor mij vrij maakten, tussen de tweede en derde rijstrook op de snelweg. Omdat ik er van uitga dat je met positivisme veel meer gedaan krijgt dan met agressie, heb ik consequent iedereen die mij een beetje ruimte gaf met een handje of een voetje bedankt. En die flapdrol met zijn grijze Skoda Octavia die er een sport van maakte om mijn wekenlang aan een stuk elke ochtend de doortocht te verhinderen, die heb ik enkel binnensmonds uitgekafferd. Want uiteindelijk heeft hij na weken de asshole uit te hangen toch ingezien dat hij daar niks mee in zijn zak stak. En wie weet rijdt hij ondertussen ook wel al met een motor of een speed pedelec naar het werk.