Dichter bij de fiets op Valentijn

Met een klein hartje stap ik vrijdagnamiddag 14 februari binnen bij Bike Experience aan de Bredabaan in Wuustwezel. Bike Experience is het geesteskind van fietsbiomechanicus Jean Luc de Meyer. Na hem afgelopen oktober tijdens Op Koers te horen verkondigen dat kleine pijntjes tijdens het fietsen er NIET bij horen, ben ik overtuigd geraakt dat een bezoek me beter zou kunnen maken als fietser. Ik ben, na 17 actieve jaren als fietser, immers gewend aan kleine lichamelijke ongemakken op de fiets. Bovendien heb ik van mensen in mijn omgeving gehoord dat ze na hun passage bij Jean Luc en de door hem aangeraden aanpassingen comfortabeler en sneller fietsen.

Houten Klaas?

Geanalyseerd

Waarom dat klein hartje dan? Ten eerste omdat ik van mezelf weet dat ik qua positie niet de meest flexibele ben. Soms denk ik dat de term ‘houten Klaas’ speciaal voor mij werd uitgevonden. Daarnaast heb ik een geschiedenis van bekken- en spierproblemen die het fietsen zeker niet vergemakkelijken. En dan misschien nog het belangrijkste. Na lang wachten werd vorige week eindelijk mijn nieuwe fiets geleverd. Een echt pareltje. Ik hoop van harte dat Jean Luc me vandaag niet vertelt dat ik moet overstappen naar een andere framemaat. Een aanpassing van stuurbreedte en stuurpenlengte, daar zou ik nog mee kunnen leven, ook al zou dat door de semi-geïntegreerde cockpit een dure affaire  kunnen worden. Wie slimmer is dan ik, doorloopt dus eerst de Bikefitting-sessie alvorens een nieuwe fiets te bestellen. In een eerste gesprek peilt Jean Luc naar mijn verleden als fietser, de problemen waar ik tegenaan loop en de doelen die ik nog heb. Ik vertel hem dat ik nooit het gevoel heb van min of meer symmetrisch te fietsen, wat uit een eerste analyse van mijn pedaalslag ook al snel blijkt. We geraken meteen zo in ons gesprek verwikkeld dat zowel ikzelf als Jean Luc de door hem beloofde koffie glad vergeten. Na een paar trappen op mijn eigen fiets, die vakkundig geregistreerd worden door de software en geanalyseerd door Jean Luc, komt al één en ander aan het licht. Vooral links gaat mijn hiel te ver naar beneden waardoor ik aan efficiëntie en kracht verlies. Blijkbaar tracht ik dit te compenseren door meer op souplesse te rijden. De hoeken gemaakt door mijn heupen en knieën vallen wel binnen de normale normen. Een goede indicatie dat ik qua zadel- en stuurhoogte dus redelijk oké zit, en voor mij persoonlijk al een kleine opluchting.

Meten is weten. Dat geldt ook voor de zadeldruk.

Q-factor

Onder het motto dat hij eerst aan de fietser werkt en nadien pas aan de fiets, onderwerpt Jean Luc me aan een paar tests. Ook hij concludeert al snel dat lenigheid niet mijn sterkste kant is. Wanneer ik hem vertel dat ik de stretchoefeningen die hij voorstelt al op regelmatige basis doe, beseft ook hij dat het op dat vlak een hopeloze zaak zal worden met mij. Na het aanmeten van op maat gemaakte steunzolen, stap ik opnieuw op mijn fiets. Het maakt een groot verschil, maar we zijn er nog niet. Jean Luc stelt voor om eens te experimenteren met de Q-factor. Dat is simpel uitgelegd de afstand tussen beide pedalen. Door pedalen met een langere as te gebruiken, wordt de Q-factor vergroot. Als bij wonder normaliseert mijn trapbeweging. Meteen krijg ik het gevoel van beter op mijn fiets te zitten. Nadat Jean Luc de positie heeft overgebracht op de fitbike, gaan we aan de slag.

Zitbotten

De zadeldrukmeting geeft een enorm verschil dankzij de veranderde Q-factor. Ik voel het ook duidelijk. Voor het eerst krijg ik het gevoel van min of meer normaal op een fiets te zitten. Ik voel mijn zitbotten op het zadel drukken op de juiste plaatsen. Een test met een ander type zadel vergroot dat effect zelfs nog. Door enkel mijn pedalen verder uit elkaar te zetten, zit ik plots helemaal anders op de fiets. Het volle gewicht van mijn bovenlichaam leunt niet meer op mijn polsen en stuur, maar op mijn zitbeenderen. Het is een vreemde maar fijne gewaarwording. Ik kan plots ook vlot met een stuur van 40 centimeter uit de voeten, al is de bestaande 42 centimeter volgens Jean Luc ook geen issue. Een ander geval is de cranklengte. Ik rijd al jaar en dag rond met 172,5mm. Vrij standaard, maar gezien mijn beperkte heupflexibiliteit eigenlijk te lang voor mij. Met een aanpassing naar 165mm wordt mijn trapbeweging nagenoeg perfect. Uiteraard is de vermogensmeter op mijn fiets een exemplaar met meting in de cranks van, juist ja, 172,5mm. Daarop benadrukt Jean Luc nogmaals dat zijn advies niet bindend is en dat ik zelf beslis wat ik ermee doe. Na verschillende tests en probeersels overlopen we alle vaststellingen en voorgestelde wijzigingen. Steunzooltjes heeft Jean Luc in tussentijd in eigen atelier op basis van mijn voetafdruk al gemaakt. Ze zorgen ervoor dat de drukverdeling en krachtoverdracht veel beter is dan voorheen en dat vooral de bal van mijn voet aan het werk wordt gezet. Voor het overige is de prioriteitenlijst snel gemaakt. Pedalen met langere as voor een grotere Q-factor. Een andere zadelvorm voor een betere is sowieso ook een enorme meerwaarde. Wat de cranklengte betreft, hangt het er vooral vanaf wat ik zelf wil doen. Ideaal voor mijn trapbeweging vanuit het zadel zou 165mm zijn, maar in competitief verband zou ik daar nergens mee komen. Die aanpassing besluit ik dus voorlopig te parkeren. Ook het smallere stuur houd ik voorlopig nog even in beraad. Aan mijn zadel- en stuurhoogte moet nauwelijks gemorreld worden. In totaal ben ik dik drie uur binnen geweest bij Bike Experience. En het was op z’n zachtst gezegd een verhelderende namiddag voor mij.

Weg met de wrevel

Met de aanpassingen die door Jean Luc zijn voorgesteld, zal de band met mijn fiets ongetwijfeld nog inniger worden dan voorheen, verlost van de kleine fysieke wrevel tussen ons beiden. Als ultiem valentijnscadeau krijg ik enkele uren later nog het volledige rapport in mijn mailbox. Hiermee kan ik makkelijk naar mijn fietsenmaker stappen om de nodige aanpassingen te laten uitvoeren. Laat het fietsjaar 2020 maar komen, van zodra alle stormen ons land uit zijn natuurlijk.