De siësta die er niet kwam

Een zondagmiddag. Druilerig buiten, voor het eerst sinds lang regen, veel wind ook. Ik druk het knopje van de afstandsbediening in. Sporza op zondag, de Vuelta. De koers waar je als veertigplusser kan winnen, waar protagonisten nog echt met elkaar strijden -in tegenstelling tot de Tour- en de helft van de ritten bergop eindigt. Waar Belgen heersen in de spurt dit jaar. Eerst komt het geluid, zoals gebruikelijk. Licht gaat sneller dan geluid, behalve op mijn televisie. Ik hoor Michel en José al tegen elkaar bezig. Ze lijken wat opgewonden. Het scherm blijft zwart. Ik tuur naar het linker bovenhoekje, waar zo meteen de nog te rijden afstand verschijnt. In mijn hoofd zie ik al een hoog getal staan. Zeker nog twee uren tot Formigal en dus ruim de tijd om naar aloude Spaanse traditie een siësta in te lassen. In gedachte ben ik reeds verzonken in de sofa als mijn scherm plots geel kleurt; fluo geel met een rood ventje van anderhalve meter erbij. ‘Cabeza de carrera’ verschijnt onderaan, de Spaanse ‘Tête de la Course’. Een klein groepje is het. Op het infohoekje linksboven verschijnt nog goed 80 km te gaan en een wit truitje dat 3’00” achter zit. Contador en Quintana versus Froome? Wat is hier aan de hand? De siësta is niet meer aan de orde, hier moeten we eerst het fijne van weten. Spektakel in een niemendalletje van goed 100 kilometer.

Contador heeft aangevallen van bij de start! ’t Is koers in de Vuelta, de koers waar je veel kan verwachten maar ook dit?! El Pistolero heeft toegeslagen, zoals hij dat wel vaker doet. Bij verrassing. De Vuelta winnen zal hij niet doen dit jaar, daarvoor komt hij net te kort, maar passief koersen kan je hem nooit verwijten. Als hij kan, valt hij aan. ‘Sometimes you win, sometimes you loose. The most important is to enjoy what you do.’, laat hij achteraf weten. Wielerliefhebbers ten velde wrijven zich in de handen. Met de hulp van wat ploegmakkers uit de Tinkoff-ploeg, rijden ze nota bene de ganse Sky-ploeg behalve Froomey himself buiten tijd. Die laatste verliest hier naar alle waarschijnlijkheid de Vuelta. Enkel een gebrek aan moed van de organisatie houdt het peloton van 93 te laat gekomen renners alsnog in koers. Jammer, want korte ritten leveren spektakel, een kleiner peloton had dat ook wel gedaan. 

Je weet nochtans dat hij dat doet. Hij doet het als hij kan winnen, hij doet het ook als het niet loopt zoals hij het in gedachte had. Voor zichzelf, om het toch geprobeerd te hebben. Om de koers op z’n kop te zetten. Er zijn genoeg precedenten. 2011. Nadat hij in de Giro iedereen naar huis reed komt hij tekort in de Tour. In de korte etappe naar Alpe d’Huez waagt hij zich aan een alles-of-niets-poging in de Tour die Evans uiteindelijk won. Hij valt aan na kilometer 16 van de korte rit. 83 coureurs komen aan buiten tijd en worden opgevist.  Niet enkel in de Vuelta kent men een gebrek aan moed. 2012, Fuente Dé. In de 17de etappe van de Vuelta neemt hij iedereen te grazen en al zeker Rodriguez. Twee minuten aan zijn been na een verre aanval, en weg is de rode trui. Contador neemt over om hem niet meer af te staan. 2013. In een waaieretappe laat hij zijn Saxo-ploeg opdraven om waaiers te trekken. Froome spartelt hulpeloos en probeert via telefonisch contact alsnog een oplossing te verzinnen. Dat lukt niet, meer dan een minuut aan zijn been maar later wel eindwinnaar. Het lukt lang niet altijd, maar het is heerlijk om naar te kijken als wielerliefhebber. Veel fijner dan de wetenschappelijke trein van Sky in de tour. Al moet je daar ook respect voor hebben, het is toch allemaal een beetje saai, niet?

Ik heb het wel voor het kleine Spaanse mannetje. Meestal al dansend door de bergen en met het kopje scheef als het wat minder gaat. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat hij een Grote Ronde won, maar vergis u niet. In de periode 2007 tot en met 2015, negen jaargangen, won hij negen Grote Rondes. Drie van elk. Twee meer dan Armstrong dus, één minder dan Bernard Hinault en slechts twee minder dan Eddy Merckx. Die laatste reden dan nog in een tijdperk dat drie rondes winnen op één seizoen überhaupt nog mogelijk was, terwijl dat nu ondenkbaar is. Die tiende eindzege in een Grote Ronde zal er niet komen in 2016. Het is onzeker of ze er ooit nog komt, nu hij uitkomt tegen wattagemeters waar hij zelf een hekel aan heeft. Meer nog, de kans lijkt steeds groter dat hij een welverdiende siësta in gedachte heeft. Wegdromend, de Macarena dansend met zijn echtgenote, cerveza’s drinkend in Pinto.

Recht in de roos of een losse flodder voor het spektakel. Stiekem hoop ik dat El Pistolero nog een paar keer knalt.

Oh ja… Wie aan het eind van een Grote Ronde op het podium staat, heeft die gewonnen. Toch?!