Deel dit artikel:

De Ronde van Germain

Het weekend van Vlaanderens Mooiste is weer voorbij. De wolvenroedel van Patrick Lefevere heeft andermaal gedemonstreerd. En 16.000 wielertoeristen van 66 nationaliteiten beleefden hun wielerhoogdag een etmaal voor het magistrale delirium van Niki Terpstra. En ik? Ik geniet na van ‘De Ronde van Germain’.

Vrijdag 30 maart 2018. Het is exact zestig jaar geleden dat Germain Derycke de Ronde van Vlaanderen won. ‘Germain wie?’, hoor ik u denken. Germain Derycke. Een vergeten wielerkampioen. Niet zo’n klinkende naam als die van generatiegenoten als Rik Van Steenbergen, Briek Schotte of Rik Van Looy maar wél winnaar van een Tourrit én van vijf klassiekers, waaronder vier monumenten. Wist u dat? Hij hoort in het lijstje thuis van de allergrootste coureurs die België ooit heeft voortgebracht. Ter ere van zijn stunt in de Ronde van Vlaanderen van 1958 had ik een missie: de Ronde van dat jaar fietsen, exact zes decennia nadat Derycke in Wetteren zegevierend over de streep was gebold. En ik zou dat niet alleen doen: Lorenzo, één van Germains kleinzonen, mocht mee op de foto. Het plan rijpte de voorbije maanden en vrijdag was het dan zover. Op het menu: een alternatieve Ronde van Vlaanderen – want in niks te vergelijken met de Ronde van nu – met start in Gent en finish in Wetteren dus, 230 km lang en vijf hellingen rijk. Een koppeltijdrit van 230 km dus, als ultieme hommage aan Germain.

Spiekbriefje
Terwijl de 42ste Ronde van Vlaanderen op 30 maart 1958 werd gereden onder een lekker lentezonnetje, is het zestig jaar later een trieste grijze fietsdag geworden. Met een dreigend wolkenpak in de late namiddag. Maar Lorenzo en ik zijn gemotiveerd wanneer we aan de onderneming starten, ondanks de hoge saaiheidsgraad van het eerste deel van de route. Grote steenwegen worden ons deel. Het is aftellen en voortdurend turen naar het spiekbriefje dat ik op de bovenbuis van mijn stalen Stoemper heb gekleefd. Daarop staan de belangrijkste steden, gemeenten en hellingen en de afgelegde afstand. Gent, Eeklo, Brugge, Torhout, Roeselare, Menen, Wevelgem. En dan is er Kortrijk. Tijd voor een pauze. Warme chocolademelk bij koffiebar Fanny’s en een pasta bij ‘Pasta Basta’. Het is nodig want de heuvelzone komt eraan eens we Tiegem voorbij zijn.

Geen Rodenbach
We komen op bekender terrein. In Berchem wacht ons de Kwaremont. Niet de Oude maar de Nieuwe. Tegenwoordig gaaf asfalt maar vroeger bestond deze weg ook uit kasseitjes en een grindpad aan de zijkant waarop de renners zich naar boven hesen. Links doemen de viptenten van de Ronde op. Germain zou zich misschien wel omgekeerd hebben in zijn graf wanneer hij die zou hebben gezien. Of misschien zou hij gestopt zijn om een Kwaremont (of twee) te consumeren. Al had hij het eerder voor Rodenbach. Zo gaat het verhaal dat hij ooit, in de kermiskoers van Emelgem, elke ronde een Rodenbach zou hebben aangenomen (en uitgedronken). De koers telde… 24 rondes. “Precies een volle bak, dat was mijn record”, zou Germain na afloop hebben gegrapt. Wij hebben geen tijd voor Rodenbach of Kwaremont. Wij fietsen verder. De klokt tikt. Even maken we een zijsprongetje en wijken we af van het 1958-traject: we fietsen de Ronde van Vlaanderenstraat in. Op de weg, ter hoogte van café d’Oude Hoeve, staat de naam van Germain Derycke gekalkt bij het jaar 1958.

Mattentaart op de Muur
We duiken richting Ronse en daar wacht de Kruisberg, (pas) de tweede helling van de dag. Daarna kronkelen we echt de Vlaamse Ardennen in en gaat het richting Schorisse en de Berg ten Stene. Hier, op de kasseien van Schorisse, heeft Germain zich zestig jaar geleden voor het eerst geroerd. Ook Raymond Impanis en diens Mercier-ploegmaat Marcel Janssens gingen toen mee in het offensief. Het peloton, met onder andere Van Looy en De Bruyne, liet begaan. Via Horebeke en Zottegem gaat het naar Brakel om dan de klassieke route, over Parikeberg, richting Geraardsbergen aan te doen. Met de Muur, uiteraard. Die werd toen niet via de Vesten maar via de (steilere) Kloosterstraat bedwongen. Derycke toont er zich de sterkste. Niet alleen Germain in 1958, ook Lorenzo in 2018. Ik probeer een goed ritme te vinden maar het vet is van de soep. Boven wachten enkele supporters met… mattentaart. De pauze op de Kapelmuur doet deugd. Lorenzo en ik hebben veel bekijks bij de enkele wielertoeristen die de Muur op hetzelfde moment omhoog aan het kreffelen zijn. Onze shirts doen het ‘m. Ze zijn ’retro’, een replica van de Carpano-trui die Germain indertijd droeg. Maar dan met moderne stofjes. Onze Carpano-truien werden vorige week nog met de hand gemaakt in het atelier van Decca in het Oost-Vlaamse Zottegem. Met hun steun aan deze Ronde van Germain doen ze hun slogan ‘Heritage meets performance’ alle eer aan.

Het vierde Monument
Met de passage in Geraardsbergen achter de rug, is het ergste leed geleden, al zijn er nog wat oplopende stukken in Steenhuize, Herzele en Sint-Lievens-Houtem die er best wel in hakken. Het begint te druppelen. Gelukkig krijgen we Wetteren in het vizier. Net voor het binnenrijden van Wetteren neemt een groepje van negen renners met onder andere Briek Schotte erbij het kopduo Derycke-Janssens te grazen. Schotte speelt alles of niets maar Derycke is bij de pinken en countert Briek met verve. Hij zet de spurt in Wetteren van ver in en triomfeert. Na Parijs-Roubaix, Milaan-Sanremo en Luik-Bastenaken-Luik wint Germain Derycke nu ook de Ronde. ‘Vontje’, ofwel zijn echtgenote Yvonne, had het die morgen nog voorspeld: “Germain, ge blinkt in uw vel, gij wint vandaag de Ronde!”. Derycke is door het dolle heen. De Ronde, zijn droomkoers, is binnen. “Ik ben moe maar gelukkig. Omdat ik weer een ‘grote’ gewonnen heb en bewezen heb nog niet versleten te zijn.” De Ronde van Vlaanderen zou Germain Deryckes laatste grote overwinning zijn. Een auto-ongeval later dat jaar dwarsboomde zijn carrière en in 1961 hing hij de fiets definitief aan de haak. In Kortrijk had hij intussen al ‘Café Ronde van Vlaanderen’ opgestart, genoemd naar zijn laatste klassieke zege. Dat café is anno 2018 een restaurant geworden. Argendael heet het nu, op de Doornikserijksweg. En laat het nu net daar zijn waar we vorige vrijdag, zestig jaar na Germains Rondezege, dineerden samen met de Deryckes. Samen met Yvonne en zonen Giancarlo en Angelino. Een perfecte afsluiter van de Ronde van Germain. Mission accomplished. Met een glas Carpano Antica in de hand klonken we met z’n allen op de kampioen die wij nooit zullen vergeten.



Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE