Deel dit artikel:

De Cinglé als zelfgemaakt doel

We kunnen er niet genoeg van balen dat de hele cyclokalender in 2020 overhoop gegooid werd door de coronacrisis. Duizenden fietsers zagen hun doelen geschrapt worden. Doelen waar ze een ganse winter en voorjaar voor getraind hebben, met de nodige bijhorende opofferingen. Onze blogger Gilles zag de Mallorca 312 in rook opgaan, maar vond tijdens een zonvakantie in de Provence een nieuw doel: drie keer de Ventoux omhoog.

Honger

25 april 2020, een datum die sinds eind 2019 met stip in mijn agenda stond. De Mallorca 312. Na de Marmotte in 2019 een nieuw doel, en de start van een traditie om ieder jaar één fietsuitdaging te plannen. Covid-19 gooide echter roet in het eten. En dus stond er op 25 april een retourtje citadel van Namen met omweg langs het Atomium op het programma. Een solotocht van 260 kilometer van noord naar zuid en terug. Persoonlijk mijn langste tocht, maar niets vergeleken met de verwezenlijkingen van de vele coronasporters tijdens de lockdown, waarbij 300 kilometer duidelijk de nieuwe 200 kilometer is geworden. Wel genoeg om te weten dat ik klaar was voor de Mallorca 312, maar niet genoeg om de wrange smaak van het gemiste doel weg te spoelen. En dus bleef de fietshonger.

Heuglijk nieuws

Na al het geplande fietsplezier in het voorjaar, zou de zomer ons naar de Provence brengen voor een ontspannen vakantie aan de voet van de Mont Ventoux. Met de fiets, uiteraard. Maar lang niet uitsluitend. Bij elke nieuwe afgelasting in mei en juni wordt echter duidelijker dat er enige schade ingehaald moet worden aan de Ventoux. Daarnaast zou het jammer zijn om de trainingsarbeid niet te verzilveren. De Cinglé dan maar: alle drie de kanten van de Ventoux beklimmen op één dag. In mijn agenda duid ik 15 juli met fluostift aan. Na een week aan de berg en twee dagen voor onze terugkeer naar huis, dat moet het juiste moment worden. Samen met buurman Gert, die toevallig tijdens dezelfde periode met de familie aan de Ventoux zit, volg ik in de weken vooraf de reisadviezen en coronarichtlijnen van dag tot dag. Midden juni komt dan het heuglijke nieuws dat reizen naar Frankrijk opnieuw toegestaan zal worden. Twee dagen voor het verstrijken van de deadline om ons huisje kosteloos te annuleren komt het goede nieuws vanuit de Nationale Veiligheidsraad. Dat nieuws is ook Gert niet ontgaan, en 15 juli zal behoudens een ferme mistral onze dag worden.

Drieluik

Bédoin-Malaucène-Sault. In die volgorde zullen we onze Cinglé rijden. Het officiële stempelkaartje zijn we vergeten aan te vragen. Gelukkig is er tegenwoordig Strava om onze (hopelijk straks succesvolle) uitdaging te bewijzen. We spreken om 7u30 af op het marktpleintje in Bédoin. Vlak bij het vakantiehuis waar Gert met zijn familie verblijft, maar een half uur met de wagen vanuit onze eigen stek in Mollans-sur-Ouvèze. Ik neem afscheid van mijn vriendin, terwijl we er ons van vergewissen dat ze al onze bevoorrading mee heeft. Na onze eerste beklimming en bijhorende afdaling zullen we in Malaucène immers onze bidons en achterzakken opnieuw bijvullen. Waarna we de tweede beklimming aanvatten met morele ondersteuning van de rest van ons gezelschap.

Verplichting

Filip, schoonbroer van Gert en voorzitter van wielertoeristenclub de Bokkespurters waar ikzelf ook lid van ben, is een kwartiertje voor ons aan zijn beklimming vanuit Bédoin begonnen. Met veel aandacht voor de cijfertjes van mijn vermogensmeter, rijden Gert en ik gedoseerd onze eerste beklimming omhoog. Het lijkt traag te gaan, maar mijn gezond verstand zegt dat dit goed is. In de laatste kilometer komen we Filip tegen. Omwille van zijn lengte, duwt hij een aantal kilo’s meer mee dan ons. Maar hij oogt nog fris. Mede dankzij het aangepaste verzet dat hij hier door een lokale fietsenmaker liet monteren. We zijn ervan overtuigd dat hij ook tijdens de tweede beklimming als metgezel mee omhoog gaat. In iets minder dan twee uur bereiken Gert en ik de top, met Filip vlak achter ons. Een verplichte foto bij het bord dat de top van de Ventoux aangeeft, en dat voor de gelegenheid omwille van wegenwerken verplaatst is van de gekende paal naar een betonnen werfafsluiting, en hop, naar beneden. In Malaucène worden we aan de voet opgewacht door mijn schoonvader. Het is woensdag, en dus vindt de wekelijkse markt plaats. Onze escorte toont ons gelukkig de weg naar de wagen, waar de rest van ons gezelschap staat te wachten om mee de beklimming aan te vatten, en waar we onze energietank kunnen bijvullen.

Ritme

Met z’n zevenen starten we gezapig aan de tweede, en omwille van de onregelmatige stijgingspercentages in mijn ogen ook de zwaarste, van drie beklimmingen. De eerste kilometers rijden we gezellig met z’n allen omhoog, maar Gert en ik dreigen het goede ritme wat te verliezen. Daarom besluiten we om op eigen tempo verder te gaan. We krijgen het gezelschap van Peter. En onderweg krijgen we meermaals aanmoedigingen van Sarah, die met de wagen de Kale Berg omhoog rijdt en als een moederkloek waakt over onze hele groep.

Siësta

We hebben met de groep afgesproken om straks in Malaucène nog iets te drinken. Maar Gert en ik moeten eerst nog een extra afdaling en beklimming naar en vanuit Sault bedwingen. Nadat Caroline vlak achter ons bovenkomt, nemen we afscheid van haar en Peter, en ook van Sarah die de laatste honderden meters te voet richting top heeft afgelegd. Dat de rest nog niet boven is, vinden we goed. Zo hebben we straks op het terras minder schade in te halen. In de afdaling richting Sault voelen we voor het eerst een stevige wind, die van alle kanten lijkt te komen. We hebben deze kant bewust als laatste gekozen, omdat de beklimming het makkelijkst is. Maar dat is helaas ook te merken aan de afdaling. Willen we een deftig tempo aanhouden, dan moeten we stevig bijtrappen. In de lokale supermarkt nog een laatste keer bijtanken, freewheelen tot Chalet Reynard en dan zonder forceren het laatste stuk tot de top. Op papier heel simpel. Helaas steekt de lokale siësta een stevige stok tussen de wielen. De supermarkt is gesloten tussen 12u30 en 16u30. Geen koeken of sportdrank dus. De Bar Tabac aan de overkant van de straat biedt gelukkig redding, al ruikt de mobiele pizzakraam minstens even verleidelijk. Ik ga binnen en koop twee blikjes cola en twee grote flessen water. Dix euros. Ik dacht dat ik het verkeerd verstaan had, maar ze kennen hier wel degelijk hun prijzen.

Trager

Gert tovert plots een aantal tabletten uit zijn zak. Maar die blijken niet meer dan een dode mus te zijn. Elektrolyten. Terwijl op dit moment niet enkel het vocht maar ook de benzine bijgevuld moet worden. Er zit niets anders op dan nog iets trager dan gepland de derde beklimming af te werken. Hetzelfde vermogen dat tijdens onze eerste beklimming een paar uur geleden nog een slakkengang leek, voelt nu eerder aan als een aardig tempo. Deze derde beklimming doen we met z’n tweeën, in de wetenschap dat aan de andere kant van de berg de halve liters Jupiler al rijkelijk aan het vloeien zullen zijn. Maar het deert ons niet. Die van ons gaan straks dubbel en dik verdiend zijn, en des te beter smaken. We hebben het geluk dat we aan elkaar gewaagd zijn. Gert is een kop of twee groter, maar we wegen ongeveer evenveel. En we produceren dezelfde wattages. Het is de meest optimale situatie om deze onderneming succesvol tot een einde te brengen. De derde keer boven, zijn we het desolate aanzicht van de wegenwerken grondig beu gezien. Uiteraard nemen we nog een verplichte foto, en we slaan nog kort een babbeltje met een landgenoot die we vanochtend bij onze eerste aankomst op de top ook al zagen. Hij gaat nog voor een vierde beklimming. Die laten we aan ons voorbij gaan.

Gezond verstand

Omdat we beiden vanuit Malaucène nog naar onze eigen vakantiehuisjes moeten terugkeren met de fiets, slaan we nog snel wat bevoorrading in bij de veel te dure souvenirshop op de top van de Ventoux. Zo professioneel zijn we dan wel. Vooraleer af te dalen richting Malaucène om onze opgelopen achterstand in te halen. Een lange dag van meer dan 7 uur in het zadel lijkt wel voorbijgevlogen te zijn. Het gezelschap dat we kregen van elkaar en de anderen, heeft daar een groot aandeel in. We zullen ongetwijfeld goed slapen, maar dankzij de nodige dosis gezond verstand hebben we elkaar niet in de vernieling gereden. De Cinglé kan van onze bucketlist geschrapt worden. Dat verdient een halve liter Jupiler, schol!.

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE