Connection | kə-ˈnek-shən 

Een verhaal van fotograaf Dan Milner.

Niemand houdt ervan vroeg op te staan. Zelfs wij, professionele fotografen, krijg niet betaald om thuis te komen met ochtendlijke meesterwerken badend in gouden licht. Zij die anders beweren, zijn leugenaars of masochisten. Dus hier ben ik dan, mijn tenen door de hoogte van kou verkleumd, chagrijnig als steeds, om 5u20 uitkijkend over een donker bergpad, me afvragend hoe ver ik verwijderd ben van mijn eerste kop thee.

En dan klauwt de zon zich een weg naar boven, beklimt ze de rug van een verre piek, als een stralende feniks die oprijst uit de uitgebrande sintels van de nacht. In luttele seconden verandert alles; verdomme, de natuur weet hoe ze sfeer moet brengen.

Klik, klik, klik. Ik brand goud getinte beelden op een geheugenkaart, een onherhaalbaar moment weergegeven in 24 miljoen pixels, een moment om later met anderen te delen. Oh, wat heb ik – door de pandemie – dat delen gemist. Dus ik druk op de sluiter en luister naar het klikken: een metronoom bovenop een soundtrack van vreugdekreten en gilletjes. Het lijkt erop dat ik niet de enige ben die blij is op deze berg te zijn – een groep rijders verzameld uit Europa en ver daarbuiten, is nu verbonden door zonsopgang, een liefde voor trails en een hekel aan vroeg opstaan. Of misschien is dit toch gewoon een groep masochisten?

We rijden en – dit is te goed om slechts een keer te doen – duwen onze fietsen terug omhoog om deze smalle bergkam opnieuw te berijden, deze smalle trail te verkennen tot de schaduwen korter worden en de baby-blauwe lucht boven ons zich vult met zwermen hongerige alpenkauwen. Ze wervelen en duiken acrobatisch over onze hoofden en voegen hun eigen zoete stemmen toe aan de kakofonie van onze troep – een symfonie van opwinding die weerkaatst tegen de nabijgelegen rotswanden. Nog maar twee weken eerder weerklonken op dezelfde rotswanden het gejuich en gekletter van een EWS-podium, toen andere mountainbikers hun connectie met elkaar en met trails hervonden. Een gedeelde passie voor trails rijden, voor stof en endorfine en duizend andere zintuiglijke aanrakingen.

We razen over het parcours met knarsende tanden, jagen achter het wiel van onze voorganger en dromen de onmogelijke droom ooit als een EWS-held te kunnen rijden. We snijden door bochten en glijden – aan een veel te hoge snelheid – in de verwarde boomgrens die ons te wachten staat. Ver daaronder, ergens uit het zicht, ligt het stadje Canazei, een aaneenschakeling van stoere Germaans aandoende hotels die zich door een steile vallei in de Italiaanse Dolomieten slingeren; onze uitvalsbasis voor een paar dagen om te verkennen, maar ook om te rijden en weer in contact te komen met al die dingen die de afgelopen twintig maanden vreemd genoeg niet in ons leven voorkwamen.

We zouden geen excuus nodig moeten hebben om opnieuw contact te hebben met vrienden; maar fietsen lijkt ons een goede manier om dat contact te onderbouwen. En zo wordt Canazei, onder het mom van een Pro Bikegear videoproject en een testsessie voor nieuwe onderdelen, de ontmoetingsplaats voor een groep vrienden die lang van elkaar gescheiden waren door de ongemakkelijke mix van grenzen en pandemische beperkingen. Tijdens het diner wisselen we verhalen uit en heffen we het glas op onze hereniging, voordat we lijnen uitzetten op lokale kaarten die we de komende dagen gaan verkennen. Hier, tussen enkele van Europa’s steilste, scherpste en meest fotogenieke bergtoppen, vinden we talloze kansen om ons ontzag voor de bergen te delen en onze collectieve liefde voor het avontuur dat onvermijdelijk gepaard gaat met het rijden in dergelijk terrein. 

We duwen en dragen onze fietsen over eindeloze losse, steile haarspeldbochten richting de 3343 meter hoge Marmolada, de hoogste top in de Dolomieten, voordat we omhoog klauteren op het enorme rotsplateau dat zich als gestort beton uitspreidt rond zijn voeten. Koude lucht stroomt van Marmolada’s tuimelende gletsjers naar beneden, condenseert het zweet van onze steile klim in onze shirts en dwingt ons om extra lagen aan te trekken, zelfs in juli.  Vanaf ons uitkijkpunt kijken we nu uit over een enorme, door ijs gegroefde berghelling, alsof er een reusachtig, gekreukt picknickkleed voor ons is neergelegd. Maar de plooien van ons kleed zijn duizelingwekkende ravijnen, de gevallen broodkruimels zijn rotsblokken zo groot als auto’s. In deze omgeving zijn we verworden tot kleine stipjes die over het rotsgesteente terug naar de trail rijden om vervolgens de uitdagingen te omarmen die op ons liggen te wachten.

Op de meest lastige delen van een via ferrata geven we onze fietsen aan elkaar door, terwijl we een pad hoog tegen een rotswand volgen. Het is een intimiderende doorgang naar een afdaling van duizend meter richting vallei. Met de hoogtevrees achter ons, zoeven we achteloos door alpenweiden met een serenade van schelle fluitende marmotten. We kerven tussen robuuste lariksen tot we uiteindelijk Canazei binnenrollen, onze weg nu verlicht door hoofdlampen maar ook door onze gemeenschappelijke glimlach.

Wanneer we een paar dagen later onze basis verplaatsen naar de 2497 meter hoge Antermoia-hut, merken we dat we hongerig zijn om verder te verkennen, gedreven om hoog boven onze eenvoudige hut te rijden. Hier, genesteld tussen torenhoge pieken van meedogenloze rotsen, een wereld weg van de afleiding van internet en mobiele telefoons, beginnen we echt tot rust te komen en vinden we onze plaats. In de schaduw van een enorm stenen amfitheater – millennia lang gevormd door alleen maar ijs en water – vergeten we de tijd en concentreren we ons weer op eenvoudige dingen: rijden en lachen. En vanuit ons bedden komen we vroeg op om de zon te zien opkomen, en blijven laat op om hem achter stoïcijnse kalksteentorens te zien glijden, ons en onze omgeving badend in stralend licht. 

En ik klik en klik, zodat ik die momenten achteraf kan delen; maar onder dit alles, ongeacht wat mijn geheugenkaart registreert, weet ik dat de echte schoonheid zit in het daar zijn, leven, ademen en het weer delen van het moment met vrienden die ooit uit elkaar waren. In die vluchtige momenten komen we weer met elkaar in contact – als mountainbikers en als mensen.