Chasse Patat: bourgondisch fietsen

De wekker staat niet al te laat deze zondagochtend. Ik ben ingeschreven voor Chasse Patat, een culinaire fietstocht vanuit Zottegem. Vanaf acht uur kan ik er aanschuiven voor een ontbijtje. Met een uitgaande tiener in huis en nachtelijke taxiritten kan dat al eens tegenvallen… Een alternatief is er niet want uit de twee mogelijk afstanden, vijftig of honderd kilometer, kiezen Sandra en ik de langste. En we willen uiteraard de apotheose niet missen: de befaamde Chasse Patat van Stef, Vincent en Pierre-Yves. Dat drietal jonge kerels zijn de initiatiefnemers van dit bourgondische fietsweekend. Vincent verwelkomt me hartelijk: “Het draait om de liefde voor de Vlaamse Ardennen, én de liefde voor het goede leven met culinair genieten.”

Onderweg naar Zottegem ramt Rammstein “Hier kommt die Sonne” uit de luidsprekers. Met een beetje goede wil vind je op weg naar de start van een fietsevent altijd wel een song die toepasselijk is. Op de event locatie hoor ik “L’histoire de l’amour”. Ohja, mijn echtgenote Sandra is mee, point proven. Er is koffie met ontbijtkoeken en pistolets met ei. Slow start, heerlijk. Het publiek is gevarieerd, al zochten de snelheidsduivels andere oorden op. Terecht, het draait hier om rondkijken, proeven en genieten. Het is geen koers, gemiddelden tellen niet mee. Ride slow, live slow. Voilà.

De ochtend begint grijs maar iets na achten is het al overduidelijk dat de zon het ruimschoots zal halen. Chasse Patat is trouwens een woordspeling op een term uit het wielerjargon. Chasse Patate, met eind-e, staat voor iemand die ontsnapt uit het peloton op zoek naar een ontsnapte renner of groep, maar nooit de aansluiting vindt. Kilometers lang blijft hij tussen leiders en peloton hangen. Chasse Patat, zonder e op het einde, is letterlijk een patat. Aardappel.

Juiste verzet

Niet alle deelnemers rijden met een koersfiets, en ze zijn ook niet allemaal uitgerust met een gps toestel op de fiets. Daarom is het traject ook uitgepijld zodat iedereen kan genieten, ook diegene die zonder fiets gps op stap zijn. Ik vind het zelf ook tof om nog eens gewoon op de pijltjes te vertrouwen. De route van honderd kilometer maakt de doorsteek van Zottegem tot Brouwerij ’t Verzet, bijna in Waregem.

Het traject werd met zorg uitgekozen door Pierre-Yves. Er worden wel degelijk hoogtemeters gemaakt, meer dan duizend zelfs, al worden de lastigste klauterpartijen zorgvuldig gemeden. De klimmetjes dienen vaak tot het vinden van prachtige uitzichtspunten. De Bovenstraat in Horebeke, het doorsteekje van Kapelleberg naar Kokerelleberg (toepasselijke naam), de Achterberg: allemaal zijn het klassieke hoogtepunten in de Vlaamse Ardennen. Evenzeer zijn dat de kleine weggetjes in de driehoek Oudenaarde-Kruisem-Tiegem, één van de mooiste stukjes Vlaamse Ardennen. Voor we goed beseffen zijn we 36 kilometer ver en rijden we -letterlijk- de brouwerij ’t Verzet binnen op ons klein verzet. Achteraan schuilt een gezellig terras met wijnranken, bankjes en een bierassortiment om te proeven.

Kerstmis

Ik ben veel meer koffieman dan bierliefhebber, maar de kaart ziet er uitnodigend uit. Zeker als ik daar Imperial Coffee Porter zie staan. Koffie in bier, kan dat? Dat vraagt om een woordje uitleg. Op het einde van het proces worden inderdaad koffiebonen toegevoegd waardoor de kleur van het bier donker zwart wordt, en een bittere afdronk van koffie nalaat. En de naam? “Het is ons kerstbier”, krijg ik daarover te horen. “Vandaar Baby Jesus. Bovendien zijn alle namen van onze bieren in het Engels. Het is een Porter die uw zonden doorspoelt en uw zieltje zuivert.” Die zuivering komt wel aan tien procent, dat is zowaar steiler dan de meeste hellingen. Het broodje met paté en uienkonfituur smaakt ook, het lijkt hier meer Kerstmis dan een prachtige nazomerdag. De volgende veertig kilometer brengen ons straks terug in de buurt van Zottegem.

De sfeer is gezapig. Ik rijd zij aan zij met Sandra. Er zijn geen horden aanstormende groepjes die van ver ‘rechts’ roepen. Maar best ook, ik blijf dat verwarrend vinden, denk dan steeds dat ze me rechts voorbij willen. Af en toe roep ik uit het niets keihard: “Opgelet, steentjes!” of “Paaltje!”. Hilariteit. De route is een verderzetting van wat we voor de pauze zagen, in culinaire termen enkele sterren waardig. Af een toe is er een ‘touch of cobbles”, nooit erg lang. Zoals het stukje Paddestraat. En een kleine surprise van de chef zonder kasseien, maar over de Wolvenberg. Het is de enige helling met Rondefaam. Ik steek mijn wederhelft voorbij, vraag nog even galant als haar e-bike het begeven heeft en krijg dan op de uitloper keihard het deksel op de neus. Nooit een grote mond opzetten tegen een e-bike als je er zelf geen vijfentwintig kan fietsen bergop… De Oude Schelde passeert nog de revue, Beerlegem, Paulatem. Kortom: daar waar je als schilder je ezel wil opstellen. De tweede bevoorrading is een rustieke vierkantshoeve. Ik laat de bieren aan me voorbijgaan deze keer, en houd het op een sportreepje. Het is genieten en het culinaire hoogtepunt moet nog komen.

De pedaal

We maken zo meteen nog een ommetje langs Brakel, tikken de duizend hoogtemeters af en bollen rustig binnen in Zottegem. Denken we. Tot Sandra op twee kilometer van de finish plots doodleuk zegt: “Hé, ik ben net mijn pedaal verloren.” Say what?! Ik kijk om en zie niet alleen pedaal maar een ganse crankarm in het midden van de weg liggen. “Hé, dat hebben we nog nooit gezien.”, voegt een olijke bende e-bikende levensgenieters er aan toe. Ik ga gestructureerd tewerk. Optie één: zelf kijken en vaststellen dat ik het wellicht niet kan verhelpen. Optie twee: Jeff die al de hele dag bij ons in de buurt fietst en bij Fietsen Wauters mijn fietsen repareert, geduldig opwachten en straks van de baan sleuren straks. Optie drie: snel om de auto fietsen en de gestrande oppikken. Optie één blijkt succesvolle dan ik zelf verwacht. Een muurvaste oplossing is het niet, wegens afwezigheid van de juiste imbussleutel, maar vingervast is het wel. Voldoende voor de laatste twee kilometer en de verbaasde blik van mevrouw. Ik denk dat ik vandaag punten scoor. Kunnen we toch met een voldaan gevoel arriveren bij de eindhalte. De ziel al voldaan, maar de maag knort nog. Maar ook daarvoor staat de oplossing al klaar merk ik.

Bijzondere recup

Aperitiefje meneer? Aperol Spritz in van die tonnen die normaal sportdrank bevatten. Aperol als dorstlesser? Who cares, je bent Bourgondiër of niet. Twee aperols en evenveel strandzetels, de afterparty is net begonnen. Iets verder staat Max Griller klaar met ronddraaiende kippen, maar we nemen eerst even de tijd om de genieten van het drankje. On the rocks, met veel ijs, de afkoeling is welgekomen. Het tentzeil biedt schaduw aan de deelnemers, en alle tafels zitten mooi vol. Het duurt dan ook niet lang voor we ons tegoed doen aan de hoofdmenu.

Vraag een kind wat ze willen als warme maaltijd en kip met appelmoes is wellicht het antwoord. Bij mij alvast. “Een Chasse Patat, meneer?”. Uiteraard. Ik doe er een klets appelmoes bij krijg ook nog een halve kip op mijn bord. ’t Is feest. Ik zie een grasveld vol gelukkige mensen. Chasse Patate is een wielerterm; Chasse Patat is dat ook. Een Chasse Patat is een combinatie van het beste in de Vlaamse Ardennen met het beste van de Vlaamse keuken. Eén ding is alvast zeker: bij Chasse Patat hoef je geen fringale te vrezen.