Deel dit artikel:

België inkleuren met de fiets

25/01/2020
Redactie
Joyce Verdonck

Op de grote voorjaarsklassiekers is het ook voor wielertoeristen nog even wachten. Met maar weinig uitdagende organisaties op de kalender is het niet evident om het in de winter spannend te houden op de fiets. Elke keer hetzelfde rondje in je buurt of je vast trainingsuurtje op de rollen op dinsdagavond gaat snel tegensteken. Blogster Joyce heeft zich de voorbije weken vastgebeten in de Long Term BE Challenge.

Ik meen me te herinneren dat een jaar of twee geleden zo rond de eindejaarperiode plots veel fietsers een kaartje van België postten op hun social media. Met een cijfertje erbij. Het percentage gemeentes van ons land die ze al op de fiets doorkruist hadden. Veel aandacht besteedde ik er toen niet aan. Het leek me weer een van de vele uitdagingen waar je uiteindelijk weinig lol aan beleeft. En bovendien weigerde ik in die tijd nog pertinent op Strava te zitten. Iets wat nodig was om zo’n overzichtelijk kaartje te krijgen.

Dankzij een Grinta!-lezer

Afgelopen herfst raakte ik op ons Grinta!-event Op Koers aan de praat met lezer Nico Magherman. Hij vertelde dat hij een doel had gemaakt van die Long Term Be Challenge. Een meerjarenplan om in élke Belgische gemeente gefietst te hebben. Op het kaartje zocht hij uit in welke gemeentes hij nog niet was geweest en stippelde ritten uit waarbij hij op één dag meerdere blinde vlekken tegelijk kon afvinken. Ooit hoopte hij de volle honderd procent van België ingekleurd te hebben. Zelfs na dat gesprek leek me dat een absurd doel. Maar ik was wel geprikkeld. In hoeveel gemeentes was ik intussen zelf al gepasseerd met de fiets? Ik had intussen al dik een jaar toch een Strava-account. Ik was het beu om elke dag in een ouderwets excel-bestandje al mijn trainingen manueel bij te houden. Al scherm ik mijn Strava-account goed af. Twee volgers heb ik. Ik voel er niet zoveel voor om mijn trainingsijver te delen met de wereld. Iets met prestatiedwang en schroom voor de lagere gemiddeldes. Soit. Veel had ik nog niet met mijn account gedaan. Tot nu.

Oranje boven

Op de website www.longtermbechallenge.be koppelde ik mijn Strava-account. Een paar minuten later had ik het resultaat. Net geen 30 procent van de gemeentes had me al over de vloer gehad met de fiets. Die gemeentes kleurden oranje. Dat was minder dan ik had verwacht. Waar ik nog niet was geweest zag er lichtblauw uit. Of nog niet was geweest volgens Strava. Voor ik een Strava-account had, was ik zeker al in sommige van die lichtblauwe vlekken geweest. De Oostkantons, de streek onder Namen. Ik had er al gereden. Maar je weet wat ze zeggen. “Als het niet op Strava staat, dan telt het niet.” Verdorie. Even overwoog ik om al mijn oude ritten te gaan overzetten van mijn Polar Flow-platform naar Strava. Maar hoe meer uren op de computer, hoe minder ik kan fietsen. En begin er maar eens aan als je al meer dan twintig jaar fietst.

Blind spots

Maar ergens broedde een plan om die blinde vlekken te gaan inkleuren. Ik zou er opnieuw gaan rijden. Niet dat ik daar mijn levenswerk van ga maken, maar het lijkt me een extra stimulans om bovendien eens streken te verkennen waar ze me nooit zien. In de winter is het alvast een opsteker om eens iets anders te fietsen dan de vaste trainingsronden. En wie weet kies ik in de lente en de zomermaanden op de kalender dan eens een organisatie uit waar ik nog niet aan de start stond. Verandering van omgeving doet fietsen.

Eigen provincie eerst

De maanden voor nieuwjaar koos ik alvast een paar mountainbikeritten uit waar ik nog niet had gereden. Hup, ik ging vlot naar de 35 procent. Ik merkte op het kaartje al snel dat mijn eigen provincie Oost-Vlaanderen zo goed als bijna ingekleurd was. In het noordoosten had ik nog wat werk. Kruibeke, Temse, Sint-Niklaas, Waasmunster, Hamme. Meer richting Brussel lag ook Denderleeuw nog naar mij te lachen. Meestal kies ik mijn trainingstochten in functie van de wind. Doorgaan tegenwind, en wind in de rug naar huis. Nu koos de Long Term BE Challenge voor mij en niet in mijn voordeel. Ik wou in twee ritten alle gemeentes in het Waasland ingekleurd zien en helaas blies een strakke zuidwestenwind me elke keer vlot naar ginder om met serieuze tegenwind langs de Schelde naar huis te bollen. Maar ik kon niet wachten om thuis de link te refreshen en de kaart opnieuw in te laden. Met vijf nieuwe gemeentes erbij ging ik al naar 37 procent.

Waasland, Scheldeland, Windland.

Straatnaamborden

Denderleeuw nog en Oost-Vlaanderen was volledig. Helaas fiets ik niet graag in die streek (nu al mijn excuses aan mensen uit die buurt.) Ik associeer dat stuk uit de Denderstreek met slechte asfalt en drukke steenwegen. Maar omdat er naast Denderleeuw nog vier gemeentes lichtblauw kleurden, hield dat me dit keer niet tegen. Affligem, Ternat, Liedekerke en Roosdaal zou ik in één adem erbij nemen. Het vraagt wel wat voorbereiding om je rit uit te stippelen. Eén straat op het grondgebied is voldoende om de gemeente in je broekzak te steken. Maar rij je er net naast, dan blijft het blanco op je kaartje. Ik was dus elke keer blij als ik daadwerkelijk een straatnaambord van een van de gemeentes tegen kwam. En het viel me qua omgeving ook nog best mee. Groene glooiende heuvels die in de wintermist de aanblik gaven van een queeste in Lord of the Rings. Alleen in de buurt van Denderleeuw duurde het vrij lang voor ik uit stedelijk gebied ontsnapte. Ik onderging te lang naar mijn goesting druk verkeer, lintbebouwing en miserabele fietspaden, maar dat kan ook aan het slecht uitstippelen van mijn route gelegen hebben.

Ontdekkingsreizigster in eigen land.

Off route

In Affligem trapte ik wel even op mijn adem. “Weg onderbroken. Fietsers omrijden.” Met een oranje pijltje dat geen tegenstribbelen duldde. Weg van mijn route. Met de extra afstand zat ik niet in. Ik hoopte alleen maar dat de omweg me niet naast mijn volgende gemeente zou leiden, want uiteraard had ik de route zo uitgestippeld dat ik telkens maar een klein hoekje van elk grondgebied zou aansnijden. In plaats van de omleiding te volgen, luisterde ik naar mijn fiets-gps die de route had herberekend. Ik genoot van de glooiingen van de groene rand rond Brussel. Zoals ik gehoopt had door deze challenge aan te gaan, kwam ik inderdaad op nieuwe plaatsen en ging ik op ontdekkingsreis in eigen land. Helaas had ik niet door dat de herberekening van mijn gps geen steek hield. Na vijf kilometer kreeg ik een déjà-vu gevoel. Tiens, weer wegenwerken? En had ik aan dat bord net geen selfie genomen? Ja dus. Ik had een omweg van vijf kilometer gemaakt om terug te komen op mijn beginpunt. Ik leek wel Frodo die de weg kwijt was in Mordor. Ik besliste om dit keer de officiële omleiding te volgen en kwam terug uit op mijn route. Om een kilometer verder nieuwe wegenwerken tegen te komen. En weer die schrik om een gemeente over te slaan.

Moeder waarom fietsen we?

Door al het omrijden begon het me ook te dagen dat ik niet voor donker terug zou zijn en dat mijn voorraadje eten serieus begon te slinken. De nevel begon ook hardnekkiger te worden. Lichten van auto’s gingen aan. Gelukkig had ik zelf ook verlichting bij. Mijn voeten begonnen gevoelloos van de kou te worden. Waarom moest ik ook een rit van meer dan 100 kilometer aanvatten op een van de koudste dagen van het jaar? Op dat moment vond ik mezelf belachelijk. Stress omwille van een of andere challenge waar geen bal mee te verdienen valt. Waar was ik toch mee bezig? Anderzijds overviel me wel een gevoel van voldoening op de lange terugweg. Deze manier van fietsen gaf een extra dimensie aan het trainen. Eenmaal terug thuis deed ik onmiddellijk een update van de challenge. Met mijn helm nog op het hoofd en het bad aan het vullen, zag ik dat ik ondanks de omleidingen in mijn opzet was geslaagd. Vijf gemeentes erbij. Oost-Vlaanderen volledig. Het totaal steeg helaas maar met één schamel procentje. Maar goed, 38 procent van België is gecoverd. Er bestaat ook een Nederlandse variant van de challenge. www.longtermnlchallenge.bike. Voor de lol deed ik daar ook eens een connectie. Ik bleef steken op 7 procent. Eerst de komende jaren eens België rond zien te geraken. Maar wie weet, erna ….