Baguetje, 1969-2017

Ik was nog maar een half jaar één van de ‘wielermannen’ van Het Nieuwsblad, toen ik in 2005 mijn eerste Belgisch kampioenschap bij de profs mocht verslaan. Decor van die titelstrijd was Saint-Hubert, een gemeente in de Belgische provincie Luxemburg. Dat BK werd beslecht met een nijdig sprintduel tussen twee trainingsmaten op een licht oplopende strook in het centrum van de stad. Het was Baguetje die het op zijn 35ste haalde voor zijn 12 jaar jongere streekgenoot Kevin Van Impe. Voor Serge Baguet was het de kers op de taart, nadat hij vier jaar eerder al de Touretappe naar Montluçon had gewonnen. Een legendarische etappe was dat. Niet alleen omwille van de gunstige afloop, vooral ook omwille van het aandoenlijke, authentieke en aanstekelijke interview achteraf. Baguetje had naar eigen zeggen  medevluchter Massimiliano Lelli ‘duud’ gedaan ‘at ‘m windege’. Serge liet de tranen de vrije loop. En met hem Jef Braeckevelt die zijn nek had uitgestoken om de comeback van de voormalige dakwerker Baguet in het profpeloton mogelijk te maken. Montluçon 2001, dat was sport in zijn puurste vorm. Het heeft Serge Baguet onsterfelijk gemaakt. Nu ja, onsterfelijk… dat voelde op donderdagmorgen 9 februari, toen het nieuws binnensijpelde dat Serge Baguet zijn moedige strijd had verloren, toch wel even anders aan.

Serge Baguet behoorde tot de kliek van Peter Van Petegem. Samen trainden – met zo nu en dan eens een Leffe op het einde van of middenin de trip – en koersten ze. Lange tijd ook als ploegmaats. Behalve in 2006 toen Baguet als regerend Belgisch kampioen en rijpe dertiger ploegmaat werd van Tom Boonen. Patrick Lefevere heeft altijd graag kampioenentruien in zijn rangen gezien, al had hij aan Baguet meer dan uiterlijk vertoon van de driekleur. Serge Baguet was een werker en modelprof. In de Ronde van Vlaanderen was hij – samen met Pozzato en Bettini – één van de meesterknechten van wereldkampioen Boonen. Dat beeld van zichzelf in de kampioenentrui, mennend voor Boonen en Bettini in de Ronde: daar is Serge altijd apetrots op geweest. En terecht. Een jaar later, in 2007, stopte hij met koersen. Het sprookje – de gestopte renner die drie jaar dakwerker was alvorens terug te keren in het peloton en een Tourrit te winnen – was dan wel ten einde, Serge bleef gebeten door de koers en de fiets. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Vanuit zijn woonplaats Letterhoutem startte hij Baguet Velo Events en het Baguet Bicycle Center op. Wielertoeristen en fietsrecreanten een ‘echte’ wielerstage in Zuid-Spanje laten ervaren, was zijn missie. Serge wilde gewoon mensen gelukkig maken.

In oktober 2014, bijna tien jaar na zijn Belgische titel in Saint-Hubert, werd bij Serge Baguet darmkanker vastgesteld. Serge stond voor een bikkelharde strijd die veel harder en langer bleek dan eender welke wielerwedstrijd die hij had gereden. Hij stond voor de koers van zijn leven. “Ik moest weer leren stappen met een looprek. De topsporter was een hulpeloos ventje geworden.” En dus werd 2015 een horrorjaar. “Ik zit gevangen in mijn eigen lijf, ik wil zo veel doen, maar ik kan niet”, vertelde hij me toen ik hem voor Grinta!, samen met collega Raf Liekens, ging interviewen in Letterhoutem. Strijdvaardig was hij wel. “Als coureur was ik het gewend om terug te vechten na tegenslagen. Die ingesteldheid komt me nu van pas. Win ik deze strijd, dan wordt het de comeback van mijn leven.” Geregeld in onze babbel sprak hij zijn hoop op definitief herstel uit. En terwijl hij die hoop uitsprak, voegde Serge daar dan de gevleugelde woorden “Hout vasthouden” aan toe. En hij tikte dan met zijn hand de tafel of kast aan. Keer op keer deed hij dat. Dat is me bijgebleven. Sinds donderdagmorgen 9 februari weet ik zeker dat die uitdrukking op helemaal niets slaat.

De signalen waren nochtans goed. Tot enkele weken geleden. ‘Het gaat niet goed met Serge’, vernam ik. Op de fietsbeurs Velofollies kon hij er niet bij zijn. Ik sprak er met zijn vader Roger, ook zo’n warme mens – de appel en de boom, weet u wel. Roger hield zich kranig. Het mocht niet zijn. Serge Baguet, 1969-2017 zie ik nu overal verschijnen. Zijn Wikipedia is al aangepast. Zo confronterend. De fiets- en wielerwereld rouwt. Ik rouw. “Ik ben niet bijster gelovig”, gaf Serge tijdens onze gesprekken ooit aan, “maar als ik hier goed uitkom, fiets ik naar Lourdes. Dat heb ik mezelf beloofd, toen ik het diepst zat.” Het rendez-vous met Maria van Lourdes is definitief gecancelled. De Pyreneeën zullen het zonder Serge moeten doen. Maar da’s nog het minste. Het zijn vooral zijn echtgenote Sandra en zijn zoontje Sam die het voortaan zonder hun kopman moeten doen.

Rust zacht, Serge.
Modelprof maar vooral Modelmens.