Verslag Grinta! Coppi Koffie Ride: een sterk verhaal voor bij de koffie

De Coppi Koffie Ride staat gepland op 1 oktober, de Internationale Dag van de Koffie. Maar voor mij wordt het al een dag eerder spannend als ik op Facebook lees dat ook Greg Van Avermaet aanwezig zal zijn. Bij het betreden van Veloloft tref ik er ook Rik Verbrugghe aan. Rik is de eigenaar van de vroegere BMC Concept Store en kan met ritoverwinningen in Giro en Tour terugblikken op een geslaagde wielerloopbaan. Stijn De Bock, nog een Parelvisser, is ook van de partij in zijn nationale driekleur als Belgisch kampioen bij de Elite zonder Contract.

Bij het afrijden van de parking rij ik naast Timothy, de bebaarde barista die ons daarnet met een heerlijke espresso of cappuccino hielp om de slaap uit onze ogen te vegen. Ik laat me onderdompelen in de geheimen van het Zwarte Goud. “Koffie vindt zijn oorsprong in de harde groene pit van een vrucht: de koffiekers.”, vertrouwt de Antwerpse expert me toe terwijl we enthousiast op zoek gaan naar de origine van koffie. “Vervolgens wordt het vruchtvlees verwijderd door een proces van trommelen of fermentatie. De overgebleven pitten worden gewassen en ondergaan bij het branden een proces dat lijkt op maïs en popcorn. Ze zetten een beetje uit en worden zachter om de klassieke koffieboon te worden.”.

Terwijl ik geboeid luister vliegen de eerste twintig kilometers voorbij. Want vergis je niet. Hoewel koffie het centrale thema is, wordt er uiteraard ook gefietst. Een langgerekt peloton met een boontje voor koffie, rijdt een lus tussen VeloLoft in Nazareth en de Koffiebranderij Hoorens bij Zottegem. Goed voor 85 kilometer Zwalmstreek en een snuifje Vlaamse Ardennen. Een zachte mix met een pittige toets.

Lek! Er zitten vast nog Zeeuwse schelpjes in mijn banden. Het ene moment zit ik gezellig te praten in de groep, een seconde later sta ik aan de kant van de weg uit te kijken naar de komst van reddende engel BikeKing. In de staart van het peloton zie ik Greg nog voorbijschuiven, maar dan moet het snel gaan. Een ander wiel er in, nog even de ketting eraf, om me vervolgens een achtergebleven topper in de Tour de France te wanen. Drie sterke knechten, twee fluo’s en Patrick ‘de Rocket Espresso’, wachten me op om de kloof met het peloton terug dicht te rijden. De benen staan niet meteen te springen van blijdschap bij deze plotse snelheidsverhoging. Ze staan eerder op springen. Maar op het einde van de rit kan ik toch maar mooi zeggen dat ik een gat heb dichtgereden op de Olympische kampioen. In tegenstelling tot de Tour heeft de groep hier wel vaart geminderd. En waren de knechten sterker dan de denkbeeldige kopman. In geen tijd zit ik terug achteraan de groep.

De rustpauze nadert met, een beetje tegen de traditie van de #ridetogether ritten, slechts een kort regenmoment. Voor ik het goed besef parkeer ik mijn tweewieler op de binnenkoer van Hoorens Koffiebranderij in Sint-Maria-Oudenhove. Een rijsttaartje en koffie, dat ademt koers. Een zeppelin aan het plafond ademt dan weer kunst. Vandaag verheffen we koffie tot kunst. Die kunst die boven ons zweeft is trouwens van de hand van Panamarenko, de echtgenoot van Eveline Hoorens. Het is een ode aan Santos Dumant, de zoon van een Braziliaanse koffieboer. Hij bouwde zeppelins in Parijs, en landde ermee op het dak van Maxim’s om te genieten van zijn koffie. Mijn aandacht voor het vliegend tuig is echter van korte duur. Tegenover mij schuift de winnaar van Paris-Roubaix, Gent-Wevelgem en de E3-prijs Harelbeke aan tafel. Tijdens de koffieklets over vakantieplannen en het hervatten van de trainingen in november, zet Greg met de glimlach zijn handtekening op alles wat hem voor de neus geschoven wordt. Wielertruitjes, boeken, een foto of een verdwaalde post-it: alles kan dienen voor een krabbel, zo lijkt het wel. Met het nodige beeldmateriaal uiteraard. “Normaal stoppen we op training nooit”, vertelt Greg nog. “Als je ergens een half uur neerzit geraak je nadien niet meer in gang. Naar het einde van de rit toe durven we wel al eens een koffie drinken.”.

“Een reepje, Greg?”, vraagt de opgetogen Win2 sponsor. “Bedankt, vandaag gaat het me wel lukken zonder, denk ik”. Deel twee van de rit brengt ons langs de Kaperij en Ladeuze. De pittige toets. Eventjes is er opschudding, als er in de aanloop van die laatste helling iemand in de gracht tuimelt. Een volmaakte kunstduik, gelukkig zonder erg. In de grote groep kan een klein moment van onoplettendheid al voldoende zijn voor nakend onheil. Bijna hadden we de maandagkrant gehaald mocht de BMC kopman bij de valpartij betrokken zijn geraakt. De nationale driekleur zie ik even verderop een reepje wegwerken terwijl ikzelf er van overtuigd ben dat het rijsttaartje wel zal volstaan. Ik denk dat we dit onder de noemer ‘professionalisme’ kunnen plaatsen. Of in mijn geval, het gebrek eraan. Terwijl we Nazareth naderen, schuiven mensen elkaar al pratend voorbij op de fiets. Een groep met steeds wisselende posities. De wielerverhalen vliegen in het rond. De gemeenschappelijke passie is een makkelijk en nooit vervelend gespreksonderwerp, waardoor er een spontane interactie ontstaat op alle rijen van de groep. Het typeert dit concept. Als de groep even later toch een klein breukje vertoont, bevind ik me in het juiste wiel. Maar Greg maakt geen aanstalten om het dicht te rijden. Een paar jaar terug had hij vast met de krachten gewoekerd, maar nu wordt er al eens gepokerd. “Ik zou er niet op rekenen, man.”. Voor mij het signaal om de kloof dicht te rijden met Greg in mijn zog. Vijftig meter onbaatzuchtig kopwerk in de achterhoede.

Onderweg fiets ik ook nog even mee met Rik Verbrugghe. Onze gastheer is voormalig Belgisch kampioen tijdrijden en tevens winnaar op de Muur van Hoei. “Aan de nieuwe BMC SLR is vier jaar gewerkt en het is echt een topfiets geworden.”, doet hij me uit de doeken. “Dat kon enkel omdat het vorige model van de SLR al goed genoeg was om op te teren terwijl de ontwikkeling nog aan de gang was.”. VeloLoft is ondertussen echter meer dan BMC. Ook Bianchi vind je er, en voor een T-shirt van Greg Van Avermaet kan je er ook terecht. Greg wou zich ten volle op de koers concentreren en had nog geen zin in een fietswinkel. Rik begon in de winkel, maar neemt er volgend jaar wel een rol bij als sportdirecteur van Team Bahrein. Met de wind in de rug eindigen we met een gemiddelde snelheid van 27 km/u, zoals vooropgesteld. Vooraan in de groep peddel je rustig mee, achteraan ervaar je het gevreesde accordeon effect. In Veloloft doe ik mij tegoed aan nog een extra kopje. Ik heb ondertussen zoveel koffie op dat ik straks niet in slaap zal vallen bij de veldrit in Gieten vanmiddag. Ik kijk nog even rond in de winkel, en bewonder de fiets waarmee Greg zich naar winst spurtte op de piste in Roubaix. Tien gelukkigen krijgen nog een gehandtekende Titanen mee, bovenop de gift bag die iedereen mee naar huis neemt. Timothy produceert nog een laatste cappuccino met zijn Rocket Espresso en werkt die af met een hartje van melk. Een hart voor de koffie, een hart voor de koers. Vandaag was er alvast sprake van een gesmaakt huwelijk.