Deel dit artikel:

Trois Ballons; klimmen met teleurgestelde trots

Een blog van Dries Plaetevoet over fietsen in de schone Vogezen.

Préparation
Na vorig jaar Tour For Life tot een goed einde te brengen dacht ik misschien te kunnen teren op overblijfsels van een stevige conditie. Toch, na een geanimeerde feestperiode en een skireis, waar bitterballen en Pilsener steevast onderdeel van het dieet uitmaakten, werd het tegendeel bewezen. Met een weinig schuldgevoel maar veel goesting rijd ik me meermaals te pletter in de Vlaamse klei, zonder veel erg. Tot die die ene keer in Aalter. Het licht gaat uit, ik word ziek en mijn weerstand smelt als een Chocotoff in je broekzak. Blind in de val van de winter getrapt. Koppig het eigen gestel en de raad van Paul Van Den Bosch genegeerd.  Verplichte rust blijkt onafwendbaar en ik laat de toertochten aan me voorbijgaan. Ik word abrupt gewekt door de alarmbel van het cycloseizoen. ‘Kuurne’ wordt afzien. De ‘Parel van het Pajottenland’ begint al weer lekker maar eindigt met zware benen en dito gemoed. Onder het motto ‘What doesn’t kill you, makes you stronger.’ las ik wat intervalletjes in; met bemoedigend resultaat. Tegen de ‘Van Petegem’ groeit moraal en conditie. Net op tijd om de Ardennen te gaan verkennen. De Magnéfique wordt hoopgevend verteerd en de fantastisch mooie Tour de Namur eindigt met enig overschot. Ik lijk ‘Vogezenklaar’. 

Monsieur Thiébaut
Bestemming bereikt: Magny-Jobert; een godvergeten pittoresk Frans boerengat op 30 km van de start in Luxeuil-les-Bains.  Onze gite-gastheer Monsieur Thiébaut lijkt weggelopen uit een reeks dat een midden vindt tussen ‘Fawlty Towers’ en ‘The League of Gentlemen’. Jekyll en Hyde-gewijs transformeert hij zich van onderdanige dienaar overdag tot compleet gestoord individu tijdens donkere uren. Enfin, afgezien van het ontgoochelende ontbijt komen we er allemaal zonder kleerscheuren en in een stuk buiten. Een tip toch: moest je Trois Ballons nog op je lijstje staan hebben; Magny-Jobert is NOT the place to be.

vogezen-2.jpg

Grand départ
Op weg naar de start kruisen we een razend peloton in tegenstelde richting. Een 3000 man dikke sliert vult de volledige weg. Onder enige stress van het onvermijdbaar spookrijden, geraken we net op tijd aan de startboog. Het startschot hebben we gemist maar we pikken nog net in aan de staart van een laatste grupetto. Op de lange wegen zien we het gigapeloton opdelen in kleinere clubjes. Mensen zwaaien, het is droog, gezellig gekeuvel. Stilte voor de storm zo blijkt, na 30km losrijden worden we getrakteerd op een onverwachte pegel. Col des Chevrères is een echt ‘lelijk ding’. De charmante loper slaat gaandeweg om in een pittige, zelfs zeer gepeperde terging. Dé uitgelezen col om prematuur je kruit te verschieten. Hartslag onder controle houden is verloren moeite. Pieken of omvallen zijn de enige twee opties. Al zijn er sommigen die stomend kiezen voor een pijnlijk alternatief: afstappen en wandelen. Op de top worden we verwelkomd door een ongezellige chaos. 180° draaien om de bevoorrading in een trechtervorm te nemen. Grote sponsor Fretnixx (om toch geen reclame te maken) trakteert iedereen op gels en bars a volonté, onvermijdelijk resulterend in een ware koolhydraten-orgie. Graaien en wegwezen hier. Vestje dicht en dalen.

Les Ballons et la merde
Pelotons glijden gezwind richting Ballon d’ Alsace.  Daar valt het mij op: het gladde zwarte asfalt ligt bezaaid met platgereden gellekes en wikkels van bars. Noem mij een groene jongen, een boomknuffelaar, een geitewollen sportsok als het moet… Bij het zien van dit onzinnige slagveld kreeg ik er warm en koud tegelijk. Tot driemaal toe zie ik een buurman het plakkerig goedje binnenzwelgen om dan zonder enige schroom of twijfel het ding achteloos weg te gooien, al waren ze Contador zelve. Driemaal schenk ik ze dan ook pisnijdig de vraag of ze niet beschaamd zijn en of dat ze dat normaal vinden. Ik eindig telkens met het ietwat denigrerend ‘coureurke!’ “Wat moet ik dan doen?” krijg ik een geprikkeld antwoord. Meepakken verdomme! Of wat dacht je dan? Dat ze hier alles achter je verwend gat gaan opkuisen? Niet dus. Ook op de Grand Ballon rijden we laverend tussen zakjes, wikkels en ampullen. Ik verzink tijdens de 16km lange beklimming in gedachten. Met wat zijn wij in godsnaam bezig? De Vogezen; een fenomenaal natuurgebied waar we onbeperkt van mogen genieten tijdens het bedrijven van onze geliefde sport. Maar we zijn de col nog niet over of we steken ze gewetenloos in de rug. Zegevierend op de top van de Grand Ballon met achter ons een spoor van kleverige respectloosheid. Een sliert van bedroevend verderf. Niet anders op Col d’Oderen, Servance of Esmoulières. Met meer dan 85% Belgen en Nederlanders aan de start moeten we de schuldigen niet ver zoeken. Uitgeregend en met gemengde gevoelens dansend tussen trots en ontgoocheling, bol ik over de streep. Bibberend in de sporthal, hangend boven een warm doosje pasta, kies ik hierover te schrijven.

Flamme rouge
Al kan ik maar één van jullie overtuigen, bij twijfel, een tweede keer na te denken en de goede beslissing te maken, dan al winnen de bergen en bossen. Steek het kleinood in je zak in plaats van de speeltuin van onze sport tot stortplaats te maken. Bij deze een warme oproep aan al mijn fietsbroeders, en in het bijzonder aan de meneer van Triatlonclub Knokke-Heist en de Nederlandse kameraad met Merckx-fiets en bijhorende outfit: Think twice, ride clean!!

Van mijnentwege, de Vogezen, Alpen, Dolomieten, Pyreneeën en alle andere bekende en minder bekende wielerwegen: welgemeend en van harte bedankt!

Gerelateerde artikels