Schmolke: Carbon pluimgewicht

Voor de tijd van totale integratie en schijfremmen maakte iedere gepassioneerde fietsfanaat er een erezaak van om zijn fiets lichter te maken met tuningonderdelen – toegegeven, we waren toen allemaal op onze manier Johnny’s en Marina’s. Dat is tegenwoordig wat in de verdrukking geraakt, maar Duitse merken als Lightweight, Tune en Schmolke zijn er nog altijd en ze gaan nog altijd voor dat laagst mogelijke gewicht. Deze Leggerissima TLO 33 Years Gold Edition is het sprekende voorbeeld van de geschiedenis en het bewijs dat je voor het lichtste carbon nog altijd bij specialisten kan aankloppen. Naast frame (750 g), vork (378 gram) en onderdelen van Schmolke zien we pareltjes als de THM Clavicula SE Compact-crankset, Carbon-Ti-kettingbladen en Trickstuff-remschijven. Overal is het maximum uitgehaald en dat levert een gewicht van 5,59 kilo in maat L op. De prijs van al dat carbon moet je er wel bijnemen.

Het begint al bij het op maat zetten van de zadel- en stuurhoogte. Zowat elk boutje mag je maar maximaal tot 3 Nm aandraaien. Zonder momentsleutel begin je niet aan zo’n delicaat werkje. Met onze zachtste fluwelen handschoenen stelden we de Schmolke af en klikten we in. De eerste meters op het asfalt toonden al meteen duidelijk aan dat dit een pluimgewicht is. Hij is wat schichtig op lage snelheid, maar is toch nog voldoende handelbaar om niet als té nerveus te bestempelen. Er zit bovendien een goede loop in. Sprinten maakt duidelijk dat dit niet de allerstijfste fiets is, maar het gaat wel vooruit.

Helemaal in zijn element was de Leggerissima op de beklimmingen. Hij fladdert gezwind naar boven als je rechtstaat op de pedalen. Het lijkt bijna vanzelf te gaan. Hier maakt hij zijn reputatie als klimgeit volledig waar. In de afdalingen gaf hij, mede dankzij zijn comfort, voldoende vertrouwen om de limieten op te zoeken.

Enorm knap vind ik de combinatie stuur (140 g) en stuurpen (80 g). De kabels lopen binnendoor, dus Schmolke doet geen toegevingen om het gewicht te verlagen met externe bekabelingen.

Erg opvallend is de buiging die de zadelpen voorziet. Ik voel het zadel bewegen onder mij. Amper 90 gram weegt die rechte pen, maar toch biedt ze door die flexibiliteit veel comfort. Zelfs het zadel, dat nog geen 60 gram weegt, zit beter dan ik had verwacht. Door het gladde carbon oppervlak schuif je wel meer op het zadel, wat sommigen als vervelend zullen bestempelen. Speciaal om aan te tonen hoe veelzijdig deze fiets is, had Schmolke hem uitgerust met 32 mm brede Continental-banden, waardoor hij nog beter de trillingen kon dempen. Kortom, ik moest niet afzien om van het lage gewicht te genieten. Door het gebruik van nanobuisjes uit grafeen in combinatie met de carbonvezels zou het frame trouwens beter bestand zijn tegen impact.

Minder bestand tegen de kasseien waren de wielen met carbon spaken die niet eens een kilo wegen. Ik hoorde eerst een lichte trilling en al snel viel mijn frank: dit is een spaak die los aan het komen is. Ik stopte zo snel mogelijk en net op dat moment hoorde ik de spaaknippel in de velg vallen. Gelukkig boden de resterende spaken nog voldoende sterkte om het wiel voldoende recht te houden. Er zat zelfs amper een slagje in. Ik nam de kortste weg terug naar kantoor en begon aan het eenvoudige werkje om de nippel terug uit de velg te halen – gewoon de binnenband eruit en wat schudden met het wiel tot de nippel eruit valt – en de spaak daarna terug te monteren.

Uiteraard is het jammer dat zoiets gebeurt met mooi materiaal, maar het is wel een geruststelling dat de oplossing eenvoudig is: gewoon wiel en losgekomen spaak binnenbrengen bij de fietsenmaker en je kan snel weer op weg. Voor het overige had ik eigenlijk voldoende vertrouwen in de stevigheid van het frame en de andere onderdelen, zelfs op slechte wegen en kasseien, maar ik kan me inbeelden dat fietsers die meer wegen dan mijn 75 kilo zich minder op hun gemak zullen voelen als ze een paar putten in de weg meepikken met dit pareltje. De gewichtslimiet voor de berijder ligt trouwens op een indrukwekkende 100 kilogram. Ik mag dus nog een biefstukje eten vooraleer ik in de problemen kom. De framematen lopen maar van 51 tot en met 56 centimeter (in 4 maten), waardoor dit model niet voor iedereen is weggelegd.

Conclusie

Deze test bracht aan het licht dat je bij zo’n pluimgewicht alles goed in de gaten moet houden. Eerst en vooral moet je de afstelling met de nodige voorzichtigheid aanpakken en anderzijds moet je ook tijdens het fietsen letten op geluidjes. Die losgekomen carbon spaak was natuurlijk een jammerlijk voorval en iets dat je misschien niet zal meemaken als je je beperkt tot goede wegen, maar het is dan ook mijn taak om de limieten op te zoeken. Desondanks was ik niet ontgoocheld in deze droomfiets. Het blijft een speciaal gevoel om met zoiets exotisch op pad te mogen gaan. Een droomfiets zal het ook blijven voor de meesten onder ons, want dit exclusieve model, waarvan er maar 33 gemaakt worden, moet 15.600 euro kosten. De frameset is ook apart verkrijgbaar voor 5500 euro.

Prijs: 15.600 euro

Meer info op de website van Schmolke >>