Onklopbaar

Zullen we even een korte quiz houden? Wie werd tweede in rit 2, 5, 6, 13 en 16 van de Tour de France 2015? Wie werd tweede in rit 2 en 6 van de Tirreno 2016? En welke renner kwam één luttele seconde tekort op de onverwachte winnaar Greg Van Avermaet voor eindwinst in diezelfde Tirreno?

Inderdaad, het is telkens die gekke Slovaak met zijn lange manen en dolle fratsen waarvan men bijna begon te beweren dat hij de nieuwe Poulidor is. Maar niks is minder waar. Peter Sagan is geen eeuwige tweede, het is een winnaar die af en toe eens te veel krachten verspeelt onderweg en dan tweede wordt. Het is een kampioen die in Vlaanderens Mooiste in de voetsporen trad van Van Looy, Merckx en Boonen. Wereldkampioen én winnaar. 

‘If the others don’t want to ride with me, I better drop them, no?’. We werden verwend in de finale van de 100ste editie van de Ronde. Het begon met een sterk staaltje koersdoorzicht van Sagan toen hij meteen reageerde op de sluwe uitval van Kwiatowski. Geniaal, ook gezien zijn achterliggende redenering dat Sky goed vertegenwoordigd was in de kopgroep, en die dus niet meer gingen meerijden in de achtervolging. Hij was daar slimmer dan de tien jaar meer ervaren Cancellara, die bleef zitten ondanks de smeekbede van Devolder. Vervolgens reed hij Kwiatowski los uit de wielen op de Kwaremont en was hij sterker dan (de weliswaar parkerende) Vanmarcke op de Paterberg. Tenslotte reed hij -zonder omkijken nog wel- sneller dan gepatenteerd hardrijder Cancellara op weg naar de podiummiss in Oudenaarde. Het werd een one-manshow en een regenboog op het podium van de 100ste Ronde. Een dubbele regenboog nog wel. 

Maar Sagan is meer. Hij is meer dan 32 top-3 plaatsen in 2015. Meer dan de winnaar van Gent-Wevelgem en de Ronde dit jaar. Veel meer dan de tweede plaats in de Omloop, Tirreno, E3 Harelbeke en de vierde plaats in de Strade Bianche of het winnen van de zesde groene trui op rij later dit jaar. Sagan denkt, meer dan hij laat vermoeden, na over wat hij zegt en doet. Zoals na de wereldtitel, waar hij genadeloos iedereen uit het wiel kletste met één juist gekozen versnelling en nadien de wereldvrede aankaartte. Of zoals na de Ronde, waar hij zijn medeleven verklaarde met de overleden Belgische wielrenners eerder die week. En aan zijn gekwetste ploegmakker, die hij daags nadien een bezoekje brengt in het ziekenhuis.

Het is een man met een hart én een mening die de juiste timing weet te vinden om zijn boodschap kenbaar te maken. Die het niet schuwt om te vermelden dat het niet altijd de motoren zijn die in de fout gaan, maar evenzeer de renners zelf. ‘Ze willen allemaal vooraan rijden maar kunnen niet sturen.’. Net zozeer maakt hij werk van zijn social media met foto’s, filmpjes en leukigheden als #Imsaganing, waarbij supporters gevraagd worden foto’s in te sturen terwijl ze hun idool aanmoedigen. Een idool van deze tijd. In de laatste rechte lijn naar Oudenaarde wist hij de vorige generatie definitief op afstand te houden. 

Natuurlijk was er eerder de kneep in de bil van Maya. Ben ik echt de enige die daar de humor van inzag? Het is slechts een kort hoofdstuk uit de dolle fratsen van @petosagan. Er is ook de ‘Hey Froomie’ als de twee toppers elkaar ontmoeten achter de coulissen van de Tour of het recente Grease-filmpje met zijn echtgenote. De wheelie die opduikt op training of in een na-Tour criterium, maar evenzeer na het winnen van een ProTour wedstrijd of op de top van een col. Er zijn de benen die hij niet scheert als hij daar nog geen zin in heeft. Er is The Hum, al speelt hij zelf The Wolf of Wall Street. Het is een artiest met een spontane mix van humor en entertainment, geworteld in een passie voor de fiets. Een vorm van speelsheid die toestaat dat er een feestje is op de Tinkoff bus na het winnen van de Ronde, en dat twee Duvels -tegelijk!- drinken bijna vanzelfsprekend maakt. ‘It’s fun, you know.’. En Paris-Roubaix? ‘Ah, what is next week, is next week’. Toch maar eerst even met mijn telegeleide auto gaan spelen. 

We hebben een wereldkampioen die wil winnen overal waar hij aan de start staat. Die er vol voor gaat en durft te verliezen. Zoals in de spurt met ‘Kwiatek’ in de E3, die hij op papier niet kon verliezen maar waar hij op vijf seconden werd gereden. Of zoals tegen Van Avermaet in de Omloop, omdat Greg wereldklasse is op zo een aankomst. Verliezen hoort erbij, het maakt de nieuwe wielergod menselijk. Maar als wereldkampioen is Sagan onklopbaar. Er is geen betere denkbaar voor de wielersport.