Eerst en vooral: mijn excuses voor het uitblijven van de blogs de voorbije dagen. Ik had het voorspeld: indien er geen internet aanwezig is, kan ik niet toveren en is er logischerwijze geen blog. WiFi: het is een absolute must bij elke reis. Maar Gästehaus Karin in Vahrn/Neustift was een uitzondering op de regel. Ik kan het Clara, de oma die de B&B openhoudt, moeilijk kwalijk nemen.
Met de Timmelsjoch en Jaufenpass stonden er twee beklimmingen op het programma die een primeur voor me waren. De Timmelsjoch wordt wel vaker opgenomen in allerlei ‘collijstjes’. De klim is met zijn 2.509 m ook het ‘dak’ van deze Transalp, de ‘Cima Coppi’. Veelbelovend dus al verpestte het slechte weer het feestje. Enkele uren voor de start in Sölden stonden de hemelsluizen open. Niet fijn. De aanmoedigingen van het publiek langs de weg (‘Hop, hop, hop’) doen op zo’n momenten wel deugd.
Klimmen in de regen lukt nog. Maar dalen op natte wegen? Nee, daar ben ik geen held in. Vanop een hoogte van 2.509 meter duiken naar 675 meter op een setje carbon wielen met een laagje rubber erom heen is voor velen al een uitdaging. Doe dat in de regen en het leeuwendeel van het toeristenpeloton voelt zich al helemaal niet op z’n gemak. En terecht. Wat reserve inbouwen dus. Niet te zot doen. Maar tegelijk niet te veel nadenken. Anders blokkeer je.
De beklimming van de Timmelsjoch in de mist had wel iets. Al luidde de afdaling iets veel mooiers in… Een groot bord kondigde het al aan: ‘ITALIA’. Oostenrijk is een gezellig land maar Italië heeft ‘het’ gewoon. Hier blijven we voor de rest van de Transalp en daar ben ik niet rouwig om. In de finale richting aankomstplaats Brixen ging het lekker. Doorjassen met z’n tweeën in een groepje waarin gelukkig weinig ‘slepers’ zaten. En dan: een latte macchiato op het Domplein van Brixen.