Deel dit artikel:

Hellingenroute Heuvelland: In de streek van Eigen Kweek

14/08/2021
Redactie
Gilles Bultinck

Geen enkele naam van een West-Vlaamse gemeente klinkt zo aanlokkelijk voor fietsers als Heuvelland. De fusiegemeente, waartoe ook Kemmel behoort, vormt het decor voor de finale van Gent-Wevelgem, maar ook voor de Hellingenroute. Die Coppa Grinta!-tocht met 40 bekende en minder bekende beklimmingen vindt dit jaar plaats op zaterdag 21 augustus maar kan daarnaast ook het ganse jaar door vrij gereden worden. Onze blogger Gilles ging echter al een kijkje nemen.

Na een autorit van bijna twee uur vanuit de Kempen parkeren we onze auto’s aan de Kasteeldreef in Kemmel. Het is donderdagochtend en nog net geen negen uur. We rijden als eerste de gratis parking op, maar nog voor onze fietsen klaar staan voor vertrek, staat de parking al halfvol. Wandelaars en fietsers stromen toe om het Heuvelland te ontdekken. Op ons programma van vandaag staan 115 kilometer die bij elkaar gereden zullen worden aan de hand van 40 hellingen, goed voor zo’n 1500 hoogtemeters.

Ieper als oriëntatiepunt

De benen van ons vijftal worden wakker geschud op de kasseien in het centrum van Kemmel. Peanuts in vergelijking met de stenen die aan het einde van onze tocht op de Kemmelberg nog liggen te wachten. Al in de eerste kilometer worden we een smal boerenbaantje in gestuurd dat langs de flank van de heuvelrug omhoog gaat. Met de Sint-Maartenskerk en de ingepakte belforttoren van de Lakenhalle hebben we Vredesstad Ieper constant in het vizier. Dankzij het oriëntatiepunt draaien we niet tureluurs en beseffen we dat we tot drie maal toe via een ander weggetje dezelfde heuvelrug bedwingen. De bedenkers van deze route zijn creatief geweest. Zonder framesticker is het dan ook onmogelijk om de tel van de hellingen bij te houden. De bekendste staan wel op het asfalt gemarkeerd omdat ze deel uitmaken van de Flandrien Challenge. Over challenges gesproken, wie met de Hellingenroute zijn of haar statistieken voor de Longterm BE Challenge denkt op te krikken, is eraan voor de moeite. De volledige route loopt over slechts vier verschillende Belgische gemeentes: Heuvelland, Poperinge, Komen en Mesen.

Patsergedrag

Een krachtige wind en de smalle slingerende boerenbaantjes maken dat we onszelf even in Gent-Wevelgem 2015 wanen. U weet wel, die editie waarbij de latere Tourwinnaar Geraint Thomas van zijn fiets werd geblazen. De hoogtemeters tikken vlotjes aan, en ondertussen ontdekt Pieter dat zijn ietwat verouderde koersfiets niet over de meest ideale tandwielverhouding beschikt om op dit geaccidenteerd terrein rond te rijden. Bergop rijdt hij noodgedwongen van ons weg omdat hij naar eigen zeggen anders te weinig omwentelingen kan maken. Terwijl we hem laten rijden en hem stiekem van patsergedrag verdenken, klimmen we gedoseerd verder. Daarbij verliezen we nooit uit het oog dat de Kemmelberg straks nog als afsluiter ligt te wachten.

De Kempen, maar dan met reliëf

Intussen banen we ons een weg richting de Franse grens, want een deel van de Hellingenroute gaat over de ‘schreve’, zoals de grens hier zo poëtisch wordt genoemd. Voor Lorenz het moment om de filosofische kant op te gaan. “Het is hier net de Kempen, maar dan met reliëf”, luidt zijn conclusie. Een groter compliment kan een regio niet krijgen, geloof me.

Toeristische Katsberg

Vanuit Godewaersvelde – nog zo’n naam waarvoor de uitvinder complimenten verdient – vatten we de beklimming van de Katsberg aan. Boven wemelt het van de toeristen die aan de cisterciënzerabdij op zoek gaan naar kaas, bier of andere lekkernijen. Zelf houden we kort even halt om van het uitzicht te genieten. Na de Katsberg wordt het op onze route terug rustig zoals voorheen. En gelukkig, want de vele blinde bochten en door de hevige regenval van juli op de banen gespoelde rotzooi maken dat het met momenten tricky is. Als vijftal gaat het prima, maar voor grotere groepen is het parcours minder geschikt. Als we fietsers tegenkomen, zijn het dan ook nagenoeg uitsluitend solisten en duo’s. Een aantal onder hen komen we twee, drie of zelfs vier keer tegen onderweg.

Karakter en dafalgan

Dat we fietsers meerdere keren kruisen, komt omdat de route op een zakdoek bij elkaar ligt. Voor Yenthe, die één dag na haar tweede Pfizerprikje op karakter en Dafalgan dapper meefietst, is het een geruststelling dat we nooit verder dan vijftien kilometer van onze wagens verwijderd zijn. Om er zeker van te zijn dat met z’n allen deze uitdaging halen, lassen we in het pittoreske Nieuwkerke een stop in. Op onze kilometersteller staat 70 kilometer, wat betekent dat we er nog 45 voor de boeg hebben. Verhoudingsgewijs hebben we de meeste hoogtemeters al gehad, maar vanaf hier wordt het straks nog 30 kilometer boksen tegen de wind. Die wind is vanop het terras van bistrot Chaplin niet te voelen. Onder een aangenaam zonnetje beslissen we dan ook van er nog een hapje te eten alvorens onze tocht verder te zetten.
In de omgeving van Wijtschate, bekend van Annelien Coorevits en de wiettelende familie Welvaert uit de tv-serie Eigen Kweek, zijn de oorlogsherinneringen ontelbaar. Kleine en grote kerkhoven en monumenten duiken er op in iedere hoek, Mooi ook om te zien hoe de herinnering aan deze geschiedenisbepalende gebeurtenis levend gehouden wordt door de lokale overheden en vele vrijwilligers die instaan voor het onderhoud van de oorlogsmonumenten.

Dicht bij God

Over monumenten gesproken, wanneer we vanuit het kleinste Belgische stadje Mesen afdalen richting Ploegsteert, baal ik als een stekker dat de route ons voor het centrum al rechts weg stuurt. Geen passage aan het plaatselijke kerkhof en de laatste rustplaats van VDB. Veel dichter bij God kan een mens niet komen, maar ik dring niet aan op een ommetje. Het is al een paar kilometer verdacht stil in onze groep, en de meeste vaatjes zijn bijna af.

Afsluiten met streekproduct

Vanaf onze tweede passage in Nieuwkerke, dit keer zonder tussenstop, rijden we op reserve verder. De angst voor de dubbele beklimming Monteberg-Kemmelberg is er wat in geslopen, en daar voet aan grond moeten zetten zou eeuwig zonde zijn. Maar ondanks een kleine misvatting over de lengte van de Kemmelberg, want na de Belvedèretoren loopt het nog een serieus stukje op, geraakt iedereen vlotjes boven. Tijdens de afdaling richting Kemmel dorp werpen we nog een laatste blik op Ieper in de verte. Iniitieel zouden we daar op de markt onze rit afsluiten met een authentiek streekproduct, tot het gezellige Kemmel en het wielergekke café Boutique onze aandacht trekken. Een Sint-Bernardus van het vat om af te sluiten? Ik dacht het wel!

www.hellingenroute.be