Grinta! Ouverture 2019. VOORJAARSKLASSIEKER

Who took my badjas?

De dag begint fris en maakt tegelijk weinig aanstalten om de goede bedoelingen te verbergen. Op zoek naar de Wielergids, moet ik constateren dat Grinta! 72 in de brievenbus heeft overnacht. Van schaamte verhul ik me diep in mijn kamerjas, terwijl ik “Made in Belgium” lees. Dat stuk neem ik morgen wel door, want vandaag kijk ik niet verder dan Vlaanderen. Eens het plastic omhulsel verwijderd is, trekt de reportage ‘Hotspot Oudenaarde’ meteen mijn aandacht. Laat dat nu net de startplek zijn van de Ouverture Ride. De koersbroek wordt gevuld met broekvet én een zak goesting. De buik staat bol van de vlinders. Het is weer die periode van het seizoen waarin te grote groepen over te kleine baantjes rijden. Waarin de vorm afgetoetst kan worden op de eerste hellingen van het jaar. De smalle wegen en hun overijverige boeren, de keikopjes die ons zo genegen zijn. Een Vlaamse Leeuw met regenboog. Er kan slechts één de eerste zijn. En ik ben blij, ik ben erbij.

Hij speelde accordeon

“Wolvenberg, Haaghoek, Leberg, Berg Ten Houte, La Houppe.”, staat er vooraan op het scherm te lezen. “Duizend hoogtemeters. Short cut.”, merk ik ook op van achterin de zaal. Ik zie bij de mensen rondom mij zweetdruppels verschijnen. Pupillen gaan wijd open en broekvet sijpelt langs de benen. “Ik ga afzien”, mompelt er eentje naast me. “Het zal stil zijn onderweg”, bedenk ik. Stil wordt het echter nooit helemaal want vooraan galmt de muziek alweer door de luidsprekers. Achteraan hebben ze onuitgesproken verzoeknummers. “Hij speelde accordeon” lijkt de meest voorkomende suggestie. Door de prachtige weggetjes met talrijke bochten en speelse glooiingen vormt de groep zich in allerlei vormen en gedaantes. Van compact tot gescheurd lint. #ridetogether haalt het echter altijd van de grillige wegen, met dank aan hier en daar een duwtje in de rug. Een local vertelt me over de Geutelingenoorlog, terwijl we langs de woonst van de voormalige eerste burger van het land -Herman De Croo- zoeven. Er duiken geutelingen op die uit machines komen in plaats van uit een ambachtelijke houtoven, en dat levert een twist op naar analogie met de Neuzen van Gent. Tijdens vorige edities hielden we er nog halt. Nu rijden we door. Niet over de Berendries, maar richting Elverenberg en een zijflank van de Valkenberg gaat het verder richting Berg Ten Houte. Bij die laatste is er vijf minuten politieke moed geweest om de helling met kasseien te renoveren. “Eat this!”, Mijnheer Eikenberg. De vernieuwde en fotogenieke Berg Ten Houte zal zeker in verschillende grote koersen opduiken de komende jaren. In ons peloton komen er verschillende te voet te staan op de steilste passage. Het bochtje is niet te onderschatten. Het stuk voor en na het bochtje ook niet.

Verdammte Spielerei

Na de Berg Ten Houte volgt de brede en gelijkmatige loper Bois de la Houppe. Helemaal boven, aan de ingang van het bos, wacht Greta ons op. “Kom verder, hier is ‘t leuk.”, staat er boven de deur van Brasserie D’hoppe te lezen. En dat mag ik aan den lijve ondervinden terwijl ik kom aangestapt met mijn drinkbus in de hand. Zes mannen getooid in een Marcelleke en Grinta! petje verwelkomen de gasten verbaal en muzikaal. “Zo werkt dat tegenwoordig, hé. Die Grinta! coureurs komen hier toe met hun eigen bidon. Plezier maken en zelf hun eigen drank meenemen op café. Probeer dan maar eens te overleven als kleine commerçant.”. Terwijl ik nog wat water bijvul wordt er gelachen en gedanst. Keisse werd voor minder op een vliegtuig gezet, weg uit Argentinië. “Heerlijk authentiek café, alles oud en rustiek en dan zo een Weba-luster. Origineel hoor.”. Tussen de ambiance binnenin ga ik op zoek naar een hotdog. Knapperig brood en worsten van op de barbecue. Het zomert midden februari. Het is een gelukzalige fietsdag en iedereen doet zijn duit in het zakje.

HOTspot

Terwijl we onze weg verder zetten ga ik gesprekken aan over -wat is dat ook al weer- ijsplekken en gekneusde ribben, plannen voor Paris-Brest en … plannen om te kortste weg naar Oudenaarde op te zoeken. Een klein deeltje van de groep maakt gebruik van de short cut en rijdt onder begeleiding terug naar de startplek. De anderen trekken zich nog eenmaal naar boven, richting molen van Bossenare. Deze vaste trainingsbult van Filip Meirhaeghe is de laatste hindernis van de dag. Nog eenmaal kunnen we genieten van de mooiste panorama’s vooraleer definitief af te zakken naar Oudenaarde.

Petje af

“Het Centrum Ronde van Vlaanderen is de logische plek om na te kaarten over een bewogen dagje.”, las ik vanmorgen in het artikel over Oudenaarde. Ik kan het enkel beamen. De fietsen gaan tegen de muur en de Kwaremont biertjes schuiven over de toog. De petjes gaan achterstevoren om de nek te beschermen tegen de zon. Oudenaarde is echt een “hot” spot. Terwijl ik mijn sandwich met kaas verorber en een praatje sla, merk ik plots op dat ik een vriendelijke dame haar vitamine D ontneem. Ik excuseer me, spring opzij en smul verder van mijn sandwich tijdens een leuke babbel. De tombolaprijzen worden uitgedeeld en er is een dame met gulle lach die alles grappig lijkt te vinden. Mensen nemen plaats op het terras en praten rustig na met een geel petje omgekeerd op hun hoofd. De Ouverture Ride is een Verdammte Spielerei. Op de fiets én naast de fiets. Ik doe mijn petje af voor deze dag. De sportieve honger is dit voorjaar nog niet gestild. De ziel is echter rijkelijk gevoed. En laat dat nu net de essentie van fietsen zijn.

Route Check

Zelf de Ouverture Ride nog eens fietsen? De route vind je hier.

Genoeg gelezen, tijd voor het filmpje.