Dura lex, sed lex

Dura lex, sed lex. De wet is hard, maar het is de wet. Ik heb het over de wielerwet. Geen hardere wet dan de wielerwet. En vooral dan de wet van de pech. Kan iedereen overkomen, schuilt achter elk hoekje, niemand die ervan gespaard blijft. In Les Trois Ballons van 2009 werd ik met pech geconfronteerd, tot drie maal toe. Te veel pech op één dag voor één mens.

Jammer, want een verbetering van mijn tijd van vorig jaar (7u2′) zat er zeker in. Het fatum slaat voor de eerste keer toe bij de overgang van de Brammont naar de Herrenberg, de klimmen die Le Grand Ballon inleiden.

Derailleurproblemen doen mijn ketting finaal in een Gordiaanse knoop belanden. Groepjes flitsen me voorbij. “Het is over”, denk ik, terwijl ik maar verder knoei met die ketting en mezelf ook nog eens kwets. Het bloed druppelt op de achtertrein van het witte Concorde-frame.

Net voor de moed me helemaal in de schoenen zakt, arriveert een reddende engel. Als een deux ex machina. Zijn naam: Mike Velter. Neen! Niet Veltec! Mike Velter, mecanicien bij Veltec Benelux, is dit weekend gastfietser van het Veltec Team Granfondo in Les Trois Ballons. Voor hem blijkt een Gordiaanse kettingknoop ontwarren blijkbaar wél een koud kunstje.

Ik kan weer op weg! Hoeveel tijd ik verloren heb, is me onduidelijk. Maar ik wil en zal er nog wat van maken. De benen voelen immers super aan, beter dan vorig jaar. Hoe ondankbaar het ook oogt, ik moest vooruit en laat Mike ter plekke op de Herrenberg.

Ik haal groepje na groepje, enkeling na enkeling, in. Net voor het begin van de Route des Crêtes kom ik bij een groepje met Charles Lindelauf erin. Ook Veltec-gastrenner van dienst. Een korte blik opzij en dan zet ik gewoon door, zonder omkijken. Volle gas over de Route des Crêtes. Het kan me geen moer schelen, ik moet vooruit! Charles maakt ook de sprong en samen maken we er een koppeltijdrit van.

Net voor de top van de Grand Ballon hebben we de grote groep met Edith en Hendrik te pakken. Yes! Ik kan hier echt nuttig zijn en werk opknappen om Edith aan een toptijd en het podium te helpen. ‘Goed bezig’ dus! Ook op de lastige Hundsruck. In de afdaling loopt het echter fout.

Ppppsssssssssshhhhhht! Lek achteraan. Vloeken en tieren natuurlijk. Maar goed: morren helpt niet, doen! Intussen rijdt Charles weer voorbij. Hij was even gelost in de slotfase van Le Grand Ballon. Nieuwe band erin én gelukkig kan ik gebruik maken van de voetpomp van 2 Fransen die zo vriendelijk zijn me te helpen.

Weer op weg dus! Maar je beseft dat het als enkelingen opnieuw vechten wordt tegen de bierkaai. Zeker in het lastige tussenstuk tussen Hundsruck en Ballon d’Alsace. En geen ziel die Charles en mezelf wil helpen in de ‘achtervolging’. We verschieten cartouches aan de lopende band, op stukken op het parcours waar je jezelf normaal gezien hoort te sparen.

Op de Ballon d’Alsace, de eerste Tourcol uit de geschiedenis waar René Pottier in 1905 als eerste bovenkwam, krijg ik het lastig. De mentale uppercuts, de brandende zon, de verspeelde energie, de oplopende stijgingspercentages: alles komt samen. In de afzink vormen we dan toch een groepje waar er wat samengewerkt wordt. Maar van harte is het nooit.

Voorbij Champagney ligt La Planche des Belles Filles ons op te wachten. Met z’n vieren rijden we vooruit, weg van een grotere groep. Tot in het dorpje van Plancher-les-Mines, aan de kerk, mijn achterband het begeeft. Derde keer pech op een zucht van de finish! Gelatenheid natuurlijk. Eigenlijk is het zelfs lachwekkend. Maar het is de realiteit. De harde wet van de wielersport heeft mij vandaag uitgekozen als lijdend voorwerp.

Ik klok op La Planche af na 7 uur 36′. 34′ minder snel dan vorig jaar. Wat als die pech was uitgebleven? Tja, dan had ik zeker 10′ beter gedaan. Maar goed, ik wil niet ‘ouwehoeren’. ‘Als’ en ‘indien’ rijden altijd mee in de koers, maar een koers wonnen ze nog nooit. Ook dat is een harde wielerwet.

Fantastische rit overigens, die Trois Ballons. Elk jaar opnieuw rond half juni. Lang (205 km) en pittig weliswaar. Toetje is La Planche des Belles Filles. De naam doet allicht veel moois vermoeden. Maar de ontgoocheling is groot eens je eraan begint. La Planche is een moordende klim: 5 km klimmen aan 9 tot 11%. Kan tellen na 200 km racen door de Vogezen.