Deel dit artikel:

Beaufoert

10/02/2019
Redactie
Joyce Verdonck

Dat het genoeg is. De winter. De regen. De kou. De binnentrainingen. Als een echte flandrienne heb ik mijn wintertenue aangehesen en een vette knipoog naar de spiegel geworpen. Mezelf wijsmakend dat er genoeg lange droge periodes zullen zijn. En dat die rukwinden van 85 km/u wel zullen meevallen.

De fiets is tenslotte niet uitgevonden om comfortabel voor een TV het zweet uit je lijf te zitten stampen. Die wielen hangen er voor iets onder. Vraag het maar aan onze overoverovergrootouders, lang voor onze Lieve Heer geboren werd. Stel dat ze het pas uitgevonden wiel niet hadden gebruikt voor een makkelijker transport, maar om schoon opgeblonken in hun grot voor hun haardvuur te showen. Dan was de enige Eddy Merckx die we nu zouden kennen inderdaad een biljarter.

Buiten is het (niet) te doen

Kortom ik heb, net als u ongetwijfeld, genoeg van de rollentrainingen. Regenjasje in de achterzak en een koerspetje van Grinta! onder de helm en ik ben vertrokken. Dat petje blijkt al meteen een misser als ik de eerste bocht omsla en de wind frontaal mijn lijf voelgeselen. Floep. Elke keer ik naar beneden op mijn fietscomputer kijk, wordt mijn petje naar beneden geduwd. En één hand aan je stuur houden terwijl je met je andere dat kleptje terug naar boven duwt, probeer het maar met 6 beaufort.

Snelheid is overroepen

Hoe dan ook kijk ik al na tien minuten niet meer naar mijn snelheid. En niet omwille van het petje. Ik moet moeite doen om boven de twintig kilometer per uur te blijven. Dat ik met mijn tragere gravelbike op weg ben, is een schamele troost.

Rodeo op de Mont Ventoux

Tegenwind is zwaar, maar zijwind niet veel beter. Eigenlijk hou ik dan nog het meest van al mijn hart vast. Je zal maar opzij geblazen worden net op het moment dat er een auto passeert. Ik waan me ergens op de Mont Ventoux. Net voorbij het standbeeld van Simpson. Als je een van de bochten uitkomt en plots een meter of twee opzij geduwd wordt door de mistral. Taferelen van de windeditie van Gent-Wevelgem in 2015 zijn op ieders netvlies gebrand. Fietsen die in de wind tekeergaan als jonge stieren tijdens een rodeo met een heen en weer zwiepende cowboy op hun rug.

Haal snelheid uit je tenen

Gelukkig blijft het droog. Als ik iets over halfweg mijn kar keer en een rugwind als beloning krijg, begin ik er zelfs van te genieten. Het verdorde riet voorover zien buigen langs beken en kreken als een knieval voor Koning Fiets. De zon er toch nog zien doorpiepen. 30 per uur rijden terwijl ik alleen met mijn grote tenen op de pedalen moet duwen. Gone with the wind. En waar zitten al die andere fietsers? Vier ben ik er in totaal tegengekomen op een rit van drie uur. Moet ik het dan toch gaan geloven dat de echte flandriens samen met Briek Schotte zijn begraven?

Ach, binnenkort kruipen alle fietsers toch weer uit hun hol. De rukwinden dragen de geur van voorjaarsklassiekers met zich mee. Nog een paar weken. En dan hebben we geen excuses meer om binnen te blijven.