Facebook Twitter Instagram Youtube
Zoek
Sluit dit zoekvak.
Abonneren

Deel dit artikel:

Asociaal in een Social Ride

  • Redactie
  • Rapha, Luc Verdoodt
"Bruxelles s’éveille" is minder prozaïsch dan het Paris van Jacques Dutronc. De hoofdstad ligt er na een broeierige nacht nog verlaten bij, het zwerfvuil is al dagen niet opgeruimd en de automobilisten laten zich niet hinderen door verkeersregels. Pas wanneer ik de Antoine Dansaertstraat bereik, voel ik me geen alien meer op mijn koersfiets want bij de Pop-Up winkel van Rapha staat een groepje zielsverwanten klaar voor de geplande Social Ride en de koffie ruikt er heerlijk.

Het modewoord tijdens de voorbije verkiezingscampagne was ongetwijfeld ‘bruggenbouwer’. Elke partij had er wel enkele in de aanbieding: boegbeelden die de polarisatie in de samenleving zouden aanpakken. Mij is nooit helemaal duidelijk geworden wat ermee werd bedoeld.

Here Wiggo

Als er al iemand ooit twee werelden met elkaar heeft verzoend, dan was het toch Sir Bradley Wiggins, niet een of andere duffe politicus? Hij deed het hart van de koerskenners sneller kloppen én wekte de aandacht van de modegevoelige medemens. Coureur en mod, atleet en stijlicoon. Het Britse merk Rapha was kledingsponsor van Team Sky toen Wiggo zijn grootste successen boekte, een perfect huwelijk. De tot ridder geslagen renner leerde zijn volgelingen dat het geen wetmatigheid is voor wielertoeristen om hun wielershirts te laten bedrukken met verwijzingen naar rijwielhandels of drankencentrales. Geruggesteund door le grand départ is Rapha voor een zestal weken neergestreken in Brussel. Potentiële klanten worden niet alleen verleid door een prettig ogende shop, maar ook door een rits fietstochten. Er zijn breakfast rides voor wie nadien naar kantoor moet, gender-ongelijke ritten enkel voor dames en social rides zoals diegene waarop ik met enkele kameraden heb ingetekend.

Perfect ééntalig

Ruim een half uur voor het vertrek zijn we niet de enigen die ’s zaterdags verzaken aan lekker uitslapen. Een tiental fietsers staat al in vol ornaat bij de Pop-Up van het kledingmerk. Sommigen kennen elkaar en halen herinneringen op aan eerdere tochten, anderen groeten bescheiden met een hoofdknik en hopen op een aanknopingspunt tot een babbeltje. Dat het vannacht niet echt is afgekoeld en nog warmer zal worden? Dat er binnen gratis koffie is? De groep zwelt gestaag aan tot een pelotonnetje van meer dan dertig eenheden, smalltalk smeedt banden voor de volgende uren. Een perfect ééntalige Francofoon zal samen met zijn vriend als wegkapitein optreden en spreekt ons gedecideerd toe. Hij wil ons twee aan twee, met respect voor de wegcode. “No drops! We laten niemand achter, ook niet bij technische problemen.” Maar bovenal wil hij het sociaal houden. Fietsen is mensen ontmoeten, een praatje slaan, genieten. Net als een flink aantal van de deelnemers zijn de gidsen volledig gehuld in textiel van de organisator. Volbloed Raphisti. Maar er zijn haast net zoveel groepsleden die slechts één of geen enkel item van het hippe merk dragen en dat maakt niet uit. “Social” betekent dat iedereen welkom is.

Kosmopolitisch

De uittocht van de stad verloopt enigszins moeizaam. Hoewel de straten overspannen zijn met gele, groene en witte vlagjes met rode bollen, is de Brusselaar niet vertrouwd met bezoekers op de racefiets. Bestelwagens houden abrupt halt waar moet worden geleverd, alle fietsers ten spijt. Op het relatief nieuwe fietspad tussen Molenbeek en Anderlecht wandelen Noord-Afrikaans geklede vrouwen achter kinderwagens, ons bonte gezelschap verrast en verschrikt hen. Kosmopolitisch Brussel in één beeld vervat.

Sociaal fietsen doe je twee aan twee.

Vreemde accenten

Brussel wordt vaak geroemd om haar multicuturaliteit, toch is die diversiteit niet doorgedrongen tot onze rangen. Slechts één jonge dame heeft zich gemeld, geen mensen van kleur. Daartegenover staat wel de mengelmoes aan talen die je hoort: Frans, Engels met een Brits accent, Engels met een Duits accent, Engels met een raar accent en meerdere varianten van het Vlaams. Limburgs, zelfs. De man met Houthalense tongval is geen inwijkeling, maar heeft er al een lange autorit opzitten om mee te rijden. Dat weet ik omdat je tijdens social rides nu eenmaal de tijd hebt om te kletsen.

Help, mijn man is een klusser

“Steden houden hitte vast,” had iemand me verzekerd, maar eens in de open ruimte zou het koeler worden. Niks van. Het Pajottenland ligt open en bloot ten prooi aan de gloeiende vuurbal aan het firmament. Een warmterecord dreigt te sneuvelen. De wegkapitein kent de streek en – het moet gezegd – hij heeft met de fraaiste wegels rond Lembeek en Leerbeek een aantrekkelijk traject uitgetekend. Holle wegen, pittige hellinkjes, een kasseistrookje hier en daar: alles waarvoor fietsliefhebbers de huiselijke klusjes uitstellen, zit erin. Tachtig kilometer en een kleine duizend hoogtemeters was er gezegd, de ingrediënten voor een perfecte voormiddag. Tot de diversiteit in het groepje groter blijkt dan aanvankelijk was opgemerkt. Niet iedereen heeft de voorbije maanden evenveel trainingsarbeid verricht. Niet iedereen is vertrouwd met fietsen in groep. Niet iedereen weet dat bike-fitting geen overbodige luxe is. Mijn fietsvriendjes en ik hebben bewust post gevat achteraan de sliert om accordeon-gewijs af en toe wat snelheid te maken. Niet omdat we geen contact willen met de andere pedaleurs. Integendeel.

Verbondenheid

Bij een eerste lekke band wordt kriskras beschutting gezocht in de schaduw van een bomenrij en gekeuveld over bandendruk, guidons en de voor- en nadelen van bikes with 1x gearing. In meerdere talen, inderdaad. Net zoals bij de tweede lekke band. Even later, bij het beklimmen van une bosse komt iemand middenin de groep krakend tot stilstand. Zijn linker crank is niet meer verbonden met de rest van de fiets. Sociale mensen blijven optimistisch en gaan niet snel zeuren. Een helpende hand blijkt makkelijk gevonden. Meer weetjes worden uitgewisseld, smartphones geraadpleegd. De hitte maakt te landerig om te klagen. “Het is al half twaalf en we zijn niet eens halfweg. Ik had mijn vrouw beloofd op tijd thuis te zijn,” een maatje vreest spanningen onder het echtelijke dak. Hij heeft gelijk. Mede door het oponthoud bij de pannes lopen we behoorlijk achter op de voorziene planning. Wetende dat we ook nog met de fiets naar de thuisbasis moeten, sluipt de twijfel in onze gelederen. Vragen we de leider om een shortcut? Laten we de groep achter en rijden we zonder begeleiding verder? We besluiten geen outcasts te willen zijn en gedwee de kudde te volgen. Tenzij er nog iemand lek rijdt.

Tegen de regels

De kapitein kan gedachten lezen. Het gaat nu merkbaar sneller. Twee à drie kilometer per uur. Weliswaar tegen de regels van de kunst in. Buschauffeurs die in rittenwedstrijden de niet-klimmers binnen de tijdslimiet naar de finish moeten loodsen, weten dat ze bergop kalm aan moeten rijden en dat op vlakke wegen het gas open mag. Hier wordt de tegengestelde strategie gehanteerd: bergop gaat het sneller dan het voorlopige gemiddelde, op het vlakke zakt telkens het tempo. Het zij zo. Tot er met nog ruim dertig kilometer te gaan weer iemand verontschuldigend aangeeft lek te staan. “Pas de soucis. Bonne route. Merci d’être venu.” De mensen van Rapha zijn wel opgevoed en vol begrip. Wij zijn asocialen die de vlucht vooruit kiezen. Drie medeverstekelingen klimmen aan boord van onze reddingssloep. We slaan de goede raad van weerman Frank in de wind. “Vermijd zware inspanningen,” had hij gezegd, illustratief met een glas water in de hand. Andere keer, Frank! We rijden om de beurt op kop. Best snel. Gezien de hoge temperatuur misschien een beetje roekeloos. Plezant, dus. Na een broodnodige stop bij een bakkerijtje waar ook gekoelde dranken worden verkocht, bereiken we Halle. Daar vormt het jaagpad naast het Kanaal van Charleroi een fietssnelweg naar Brussel. We rijgen er de persoonlijke records aaneen.

Asociaal

Onze vlucht verbrokkelt. De medevluchters hebben geen zin meer in de binnenstad en draaien verschillende zijwegen in. We nemen zelfs niet de tijd om afscheid te nemen van onze kortstondige bondgenoten. Bij het vertrek- en eindpunt zijn we nog met drie. Behoorlijk afgepeigerd, ook. De jonge verkoopster erkent ons lijden en schenkt fris water. Ze biedt een espressootje aan om op te kikkeren. Als kinderen betrapt met de hand in de koektrommel biechten we op dat we de voorwacht zijn van de Social Ride, maar dat we ons asociaal hebben gedragen. “Ze begrijpt het”, zegt ze. Het is helemaal niet erg. “Be safe on your way home.”
Misschien bent u wel een sociale fietser? Dan kan ik een bezoekje aan de Rapha Pop-Up warm aanbevelen.

Rapha Pop-Up Brussels is nog tot en met 13 juli gevestigd aan de Antoine Dansaertstraat 90 te 1000 Brussel. Voor meer informatie – ook over de resterende rides – klik je hier.

Gerelateerde artikels

Schrijf je in op onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte!

Privacy(Vereist)
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.