Deel dit artikel:

Xelius DRS: het nieuwe vlaggenschip van Lapierre

We hebben ons been de afgelopen jaren toch al over heel wat Lapierres mogen gooien en haast altijd is dat een aangename ervaring gebleken. Zowel de Aircode DRS als de vorige Xelius-generaties staan in ons geheugen gegrift. Die Xelius heeft Lapierre nu nog eens door de windtunnel gejaagd, met een nieuwe generatie (intussen al de zesde) tot gevolg. De Xelius DRS is tegelijk licht en aerodynamisch, stijf en comfortabel. Onze man kon hem al eventjes aan de tand voelen en stelde vast dat Lapierre z’n huiswerk wederom goed heeft gemaakt.

De Xelius gaat bij Lapierre al sinds 2010 mee, maar het is vooral vanaf de Xelius SL in 2016 dat de fiets zijn kenmerkende look krijgt. De opvallende manier waarop de staande achtervork rechtstreeks met de bovenbuis gekoppeld is, wordt zowat het visitekaartje van de Franse fabrikant. Zo krijgt de zitbuis meer ruimte om trillingen te absorberen en comfort te bieden. Met dat ontwerp werd de daaropvolgende jaren verder aan de slag gegaan en ook de aeroracer van Lapierre, de Aircode DRS, werd volgens hetzelfde principe gebouwd. Al lag hier de nadruk uiteraard eerder op framestijfheid en een verminderde luchtweerstand, eerder dan comfort en gewicht.

LAPIERRE Xelius DRS

De laatste jaren zien we bij veel fietsconstructeurs echter de trend om alle goeie eigenschappen van hun verschillende racemodellen in één fiets te verwerken. De innovaties in carbontechnologie van de laatste jaren, stellen hen daartoe in staat. Denken we maar aan de Tarmac van Specialized of de nieuwe Madone van Trek. Ook Lapierre maakt met de nieuwe Xelius DRS deze beweging. De Xelius was enkele jaren geleden vooral een lichte, comfortabele klimfiets. Maar nu mag je gerust spreken over een compromisloze alleskunner.

Het spreekt voor zich dat de buisvormen een stuk aerodynamischer zijn geworden. Het vorige Xelius-model maakte op vlak van luchtweerstand al een grote sprong voorwaarts, maar de ingenieurs van Lapierre rustten niet op hun lauweren en trokken zich weer terug in de windtunnel. De fiets die ze vandaag op de markt brengen, scoort qua aerodynamica naar eigen zeggen beter dan het vorige SL3-model (logisch), maar ook hun aeroracer, de Aircode DRS, wordt door de nieuwe Xelius DRS afgetroefd in aero tests. Wanneer je de buisvormen van wat dichterbij bekijkt, zal je zien dat die van de nieuwe Xelius DRS ook haast tussen die van de Aircode DRS en de Xelius SL3 zitten. De verschillen zijn subtiel, maar het creëert volgens Lapierre wel een razendsnelle fiets die toch lichtvoetig en comfortabel is.

Zoals aangehaald, zijn het vooral de innovaties in carbontechnologie die ook Lapierre in staat stellen om fietsen tegelijk stijf, licht, comfortabel en aerodynamisch te maken. De tijd van de zwaardere aeroracer versus de lichtvoetige klimfiets ligt achter ons. Lapierre maakt voor deze fiets gebruik van twee carbon lay-up’s. Alle modellen vanaf de Xelius DRS 5.0 t.e.m. de 9.0 zijn opgebouwd uit UD SLI carbon. De topmodellen, de Xelius DRS 10.0 en de Xelius DRS SE, hebben een UD SLI Team-kader. Die laatste bestaat voor 30% uit high modulus carbonvezels, wat het frame nog een stuk responsiever maakt en het dus nog directer laat reageren op input van de renner. Bovendien zijn het hoogwaardige UD SLI Team frame en de bijhorende voorvork samen zo’n 150 gram lichter dan de UD SLI uitvoering. In vergelijking met het vorige Xelius-kader is deze generatie dan weer een tikkeltje zwaarder geworden: zo’n 50 gram. Al maakt Lapierre zich sterk dat het extra gewicht ruimschoots gecompenseerd wordt door het aerodynamisch voordeel en het directe rijgedrag van de nieuwe Xelius DRS.

3D Tubular: zo heet de technologie achter de voor Lapierre zo typische framevorm. Aan die 3D Tubular werd ook voor deze uitvoering verder geschaafd, zodat de staande vorkpoten meer elliptisch konden worden en er een D-vormige zadelpen in de zitbuis kon passen. Resultaat: coole looks, maar bovenal ook weer een aerodynamisch voordeel, terwijl het comfort toch gevrijwaard blijft. Comfort dat je trouwens zelf ook nog een duwtje kan geven met de juiste bandenkeuze. In het frame passen immers banden tot 32 mm breed.

Samen met het frame en de zadelpen pakte Lapierre ook de carbon cockpit aan. Om je ook als fietser in een meer aerodynamische positie te dwingen, werd die een stuk smaller. Het stuur is beschikbaar in drie breedtes: 37, 39 en 41 cm en qua stuurpenlengte heb je de keuze uit 9 of 12 centimeter. Anderzijds heeft het stuur een soort gootje aan de onderkant waar de remleidingen inliggen. Zo kan je altijd en overal makkelijk van stuur wisselen.

De nieuwe Xelius DRS is verkrijgbaar in maar liefst negen verschillende uitvoeringen. Acht daarvan worden afgemonteerd met een Shimano Di2 of Sram AXS-groepset. Ook Lapierre trekt dus resoluut de kaart van het elektronisch schakelen.

Het productgamma start bij de Xelius DRS 5.0 met mechanische Shimano 105-groepset en aluminium wielen voor een interessante € 2899. Het topmodel, De Xelius DRS 10.0 met UD SLI Team frame, komt met Shimano Dura-Ace Di2 en DT Swiss ERC1100 Sline wielen. Daarvoor haal je wel € 10.000 uit je spaarpot.

Meer info en alle verschillende modellen vind je op de website van Lapierre.

(Lees verder onder de foto’s)

Xelius DRS 6.0 AXS (€ 4.199)
Xelius DRS 7.0 (€ 4.799)
Xelius DRS 8.0 AXS (€ 6.999)
Xelius DRS 9.0 (€ 8.499)
Xelius DRS 10.0 (€ 10.000)

De eerste indruk van onze testredacteur…

Ik mocht in avant-première kennismaken met het topmodel: de nieuwe Xelius DRS 10.0. Die heeft zoals hierboven vermeld een UD SLI Team carbon frame en een afmontage met een 12-speed Shimano Dura-Ace Di2-groepset, de semi-geïntegreerde carbon cockpit van eigen makelij en een setje DT Swiss ERC 1100 Spline-wielen. De velg vooraan is 35 mm hoog, achteraan tel ik 45 mm. In deze uitvoering zit de fiets volgens Lapierre pal op de UCI-gewichtslimiet van 6,8 kilo en ook aan mijn weeghaak klokt hij in maat 54 af op die waarde.

Heel bepalend voor het rijgevoel van de Xelius DRS 10.0, is het erg smalle carbon stuur van amper 36 centimeter breed. Dat is toch even wennen. Zeker wanneer je zoals ik een paar weken lang haast uitsluitend met gravelbikes hebt gefietst, dan voelt dit baasje extreem nerveus aan tijdens de eerste lendenrukken. Gelukkig went het smalle stuur snel, ligt het wat mij betreft goed in de hand en waaieren de uiteinden van de stuurbocht een stukje naar buiten uit met een ‘flare’ van 5 graden. Zo zit je met je handen onderin de beugels iets breder en heb je wat meer controle wanneer je scherp door de bochten stuurt of plots beslist om je vrienden er eens op te leggen met een spurtje.

Ook al is de carbon cockpit niet de allerstijfste, dat spurten is echt wel een plezier met deze Lapierre. De combinatie van het lichte, stijve frame met de eveneens lichtvoetige DT Swiss-wielen, maakt deze fiets een speelvogel waarmee je gezwind op de trappers loopt. Meer zelfs: het lijkt geregeld alsof hij je uit het zadel dwingt, zeker bergop. Zoals wel vaker het geval is met fietsen in deze gewichtsklasse en met dit soort afmontage, port ook de Xelius DRS je aan om gas te geven. Ik betrap mezelf er tijdens de testritten op dat ik op klimmetjes telkens weer mijn aerobe drempel opzoek en er net dat tikkeltje over ga. Waar ik me met een andere fiets al sneller terug in het zadel neerplant, blijf ik met deze Lapierre toch nog ietsje langer gaan. Met als gevolg hier en daar een Strava PR op segmenten waar ik nochtans als tientallen – zoniet honderden – keren ben voorbijgekomen.

Qua comfort is het effect van het 3D Tubular frame merkbaar, al hoef je geen wonderen te verwachten. De voorkant van de fiets voelt wel een stuk harder aan dan de achterkant. Onbegrijpelijk is de keuze voor 25 mm brede Continental GP5000 banden. Dat is toch stilaan passé en de velgen van de DT Swiss-wielen laten ook duidelijk bredere rubber toe. Ik zou meteen opteren voor 28 mm banden om het relatief comfortabele karakter van deze fiets nog iets meer in de verf te zetten.

De Xelius DRS is een geslaagde mix van de Xelius SL3 en de Aircode DRS en ik ben fan. In deze topuitvoering is hij bovendien naast een knaller van formaat ook een lust voor het oog, want wat is dat gevlamd marineblauw en prachtig kleur! Jammer genoeg komt een hoogwaardige, lichte fiets als deze met een stevig prijskaartje: € 10.000. Een hele smak geld, maar in vergelijking met topfietsen van heel wat andere merken zit Lapierre in het – ik durf het haast niet zeggen – goedkopere segment. Persoonlijk zou ik kiezen voor een stuur in een maatje breder. Het zou de fiets net dat beetje rustiger maken in het stuurgedrag en iets meer zekerheid bieden. Ook een setje bredere banden zou het comfort van deze Lapierre Maar voorts kan ik over deze fiets weinig zeggen dat me niet bevalt. Het zou verre van een straf zijn om nog ietsje langer met deze testfiets te mogen rondtoeren. Deal, mensen bij Lapierre?

Meer weten over de nieuwe Xelius DRS? Check even de website van Lapierre.

Gerelateerde artikels