Granfondo Istria300: Ride your limits

Op 28 september vond voor de vierde maal de Granfondo Istria300 plaats. Ik was vorig jaar al ingeschreven maar moest mijn deelname een jaartje uitstellen door het beperkte aantal terugvluchten (toen begin oktober). De organisatoren zagen dit ook in en pasten hun datum aan naar eind september. Maar liefst 40 nationaliteiten hadden zich ingeschreven voor deze prachtige tocht doorheen Istrië, een schiereiland dat voor het grootste stuk deel uitmaakt van Kroatië, maar ook van Italië en een klein deeltje van Slovenië.  De deelnemers hadden keuze uit 3 afstanden: 135 km met 1800 hoogtemeters, 209 km met 3250 hoogtemeters en de langste afstand over 300 km waarbij net iets meer dan 5000 hoogtemeters moesten overwonnen worden.

Bike Center & Social ride

Deze jonge granfondo werd voor het eerst georganiseerd net voor het corona tijdperk. Toen met 800 deelnemers aan de start, groeide dit event uit tot een maximum van 3600 deelnemers in 2024 waaronder ook zeven Belgen.  In 2025 wordt de limiet op 4200 deelnemers gelegd. De organisatie was echt top. We werden via sociale media steeds op de hoogte gehouden van wat er zich allemaal aankondigde, van zowel de registratie, de start, de route, ….  Bij het inschrijvingspakket (met een wielershirt van ALE, een drinkbus, poeder, muesli, een frame- of stuursticker met details over het parcours en de bevoorradingen, …) ontving je ook nog eens een magazine waar alle details in stonden i.v.m. de dagen die vooraf gingen aan de wedstrijd en van de grote dag zelf. Zo konden we onder meer de dagen er voor meefietsen met een social ride die langs rustige en mooie wegen ons al eens liet kennismaken met de prachtige omgeving. Deze social ride vertrok trouwens aan het spiksplinternieuwe Bike Center van Poreč  waar je steeds terecht kan voor info i.v.m. verschillende routes, fietsenverhuur, fietsmateriaal kan kopen of zelfs je fiets laten herstellen. Elke dag vertrekken hier meerdere groepen, onderverdeeld in een 12-tal fietsers, van vroeg in de ochtend tot twee uur in de namiddag. En dit zowel voor de goed getrainde als voor de gewone fietser. Dames kunnen er zelfs in aparte groepen meefietsen als ze dat willen. Ook voor kinderen is er gezorgd. Zij kunnen zich achter het Bike Center volledig uitleven op het pumptrack.

D-Day

De grote dag naderde met rasse schreden. We gingen ons startpakket afhalen en kuierden nog wat rond op de expo met tal van standjes langs het gezellige haventje. Een groot doek met alle namen van de deelnemers trok de aandacht van menig smartphonelens. Ikzelf en Jurgen Moreels, mijn compagnon de route, keken echt uit naar die rit van 300 km en de vele hoogtemeters. Jurgen, die eerder al eens de Trans Alp won en vele ereplaatsen veroverde in La Marmotte, Trois Ballons en andere granfondo’s moest net oals ik starten in box 2. Organisator Julius Rupitisch gaf hem alsnog een startnummer in box 1 zodat Jurgen toch meteen met de beteren kon starten. De ochtend van de waarheid stonden we om 5.30 uur op en konden we van een meer dan uitgebreid ochtendbuffet genieten in het Valamar Marea Suites hotel. Rond 6.20 uur kwamen we elk aan in onze startbox die al goed gevuld was. Het was 18 graden en we stonden aan de start zonder onderhemdje en zonder mouwstukken want het zou die dag tot 24 graden worden met heel veel zon. Om 7 uur stipt, op de beats van opzwepende muziek, vertrokken we met de grote massa voor een lange dag op de fiets.

Eindelijk onderweg

De brede wegen in het begin van deze granfondo zorgden er voor dat iedereen die wou goed kon voorbijsteken. Zo kon ook Jurgen na een zestal km in de voorste gelederen aansluiten en zat hij in de ruime kopgroep van een dertigtal renners. Het had hem wel reeds een kleine cartouche gekost. Ikzelf stond iets voor halfweg van die 3600 deelnemers aan de start en kon ook goed mee opschuiven op de golven van renners die me voorbijkwamen. Telkens er enkele vlugge jongens me voorbijstaken, probeerde ik op een zo economisch mogelijk manier mee te schuiven. Ik moest er namelijk voor zorgen dat ik in het begin niet teveel energie verspilde want de rit was nog lang genoeg. De snelheid lag echter behoorlijk hoog en ook aan mijn hartslag zag ik dat het vooruit ging. Tussen de mooie wijngaarden van de plaatselijke Malvazija wijn en de olijfboomgaarden was het wel aangenaam fietsen op wegen die toch wel een stuk beter waren als we vergelijken met die in België.  Bij de eerste bevoorrading, na 44 km, reden de meesten door, maar ik vulde toch al een drinkbus omdat de volgende drankgelegenheid er pas na 115 km zat aan te komen. Na 56 km en op het einde van de tweede helling (mijn Garmin gaf 25 hellingen aan) was er de eerste splitsing. De renners van de 135 km – die full gas fietsten – waren we kwijt en dat merkten we meteen aan de snelheid.

De grootste nervositeit was weg en het werd een pak rustiger fietsen. Er kwam een prachtig stukje Istrië aan. De brede en lange afdaling naar de kust was adembenemend mooi. Ik probeerde  dan wel een mooi resultaat bij elkaar te fietsen maar ondertussen keek ik toch ook goed om me heen om de schoonheid van de natuur niet zomaar te laten voorbijgaan. Ik vertoefde in een groepje van een twintigtal renners en liet me nog steeds zoveel mogelijk meedrijven om energie te sparen. Er lagen namelijk nog meer dan 180 zware kilometers op mij te wachten. Ondertussen had Jurgen zich vooraan goed in de kopgroep genesteld. Jammer genoeg had hij niemand om voor een privé bevoorrading te zorgen en moest hij dus telkens even halt houden. Alhoewel dit niet zo lang duurde moest hij toch iedere keer het gat terug dicht rijden. Samen met een andere renner slaagde hij er telkens in om terug te keren maar dat kostte heel veel krachten die hij op het einde wel eens zou kunnen tekort komen. De bevoorradingen waren trouwens ook top. Bananen, cakes, energierepen, energiedrank en zelfs gelletjes waren er in overvloed. De mensen aan de bevoorradingsposten stonden steeds klaar om ons zo vlug mogelijk te helpen. De kilometers gingen tamelijk vlot vooruit. Aan de tweede splitsing, waar de renners van de 209 km hun afslag namen, was het voor ons toch nog 143 km. En het zwaarste moest nog komen.

Afzien

Na de derde bevoorrading kwam het moeilijkste gedeelte van het parcours. Een klim van 11 km waarbij mijn Garmin klimstukken aangaf die donkerrood kleurden. Met mijn 36×30 versnelling had ik echt niet veel overschot. Het kroontje 30 werd voor het eerst dit jaar voor een langere tijd gebruikt. Stukken van 15, 16 en zelfs 17% waren geen uitzondering maar kwamen regelmatig terug. De kilometers die daarvoor redelijk vlot voorbij vlogen, bleken plots niet meer vooruit te gaan. Ik zag er velen in een kramp schieten of zelfs een stuk te voet gaan (te groot verzet). Rondkijken was op dit moment geen optie, het was gewoon duwen en afzien om de top te bereiken. De afdalingen die volgden waren welgekomen maar ook steil met korte bochten. De gevarenzones stonden evenwel heel goed aangeduid. Je moest er attent blijven en niet te zot doen want prijzen voor de snelste afdaling waren er niet. De zone tussen km 180 en 260 was echt wel de zwaarste. Gelukkig had ik me in het begin goed kunnen verstoppen  zodat ik nu nog energie genoeg had om dit toch deftig door te komen. En wat energie betreft: in het begin probeerde ik toch wat vast voedsel te eten, zoals repen en bananen. Maar na verloop van tijd schakelde ik over op enkel maar gelletjes. Ieder half uur een gel want repen kreeg ik niet meer naar binnen.

Resultaten

Na de vijfde en laatste bevoorrading, na 250 km, lagen er nog 2 klimmetjes op ons te wachten. Geen steilere puisten meer, maar mooie lopers aan 5 a 6%. Vooraan had mijn kamergenoot Jurgen ondertussen ook de rol moeten lossen. De stops aan de bevoorradingen en dan terug naar de leiders toe knallen hadden hem duidelijk genekt. Jurgen behaalde uiteindelijk een mooie 24^ste plaats en mocht daar zeer tevreden over zijn. Tot 40 km van de aankomstlijn reed hij nog in een groepje  dat streed voor de tiende plaats. Meer dan respect voor hem als je weet dat hij zelfstandig voeger is en elke dag vroeg uit de veren is,  moet sleuren met zakken cement en steeds een ladder op en af moet klauteren.  De winnaar van deze granfondo was drievoudig ex-wereldkampioen mountainbike: de Oostenrijker Alban Lakata. Hij won het pleit in de spurt van zijn landgenoot Hans-Jörg Leopold in een tijd van 8.44.52 uur.  Jurgen kwam als 24^ste aan in 9 uur 24 min en ikzelf als 132^ste in 10 uur 34 min, wat toch nog een gemiddelde van 29 km/uur opleverde. Beiden waren we moe maar tevreden en toch wel onder de indruk van deze knappe organisatie. Als je weet dat deze granfondo van 300 km en eveneens de twee andere trajecten volledig verkeersvrij waren, dan kunnen we alleen maar zeggen: petje af. De organisatie kon hiervoor rekenen op een 650-tal vrijwilligers die allen voor onze veiligheid instonden.

De twee volgende dagen konden we in Poreč  nog genieten van het mooie havenstadje. Zon, zee, lekker eten en een goed biertje of de heel lekkere plaatselijke Malvazija wijn, waren onze welverdiende beloning.

Een terugblik

Parenzana: op het spoor van de oude spoorlijn

Je moet hier trouwens niet alleen komen voor de granfondo, maar ook de heel bekende Parenzana route is zeker de moeite waard. De Parenzana is een voormalige smalspoorlijn die van 1902 tot 1935 Poreč met Triëst verbond. De spoorlijn, die loopt door het schilderachtige landschap van Istrië, is tegenwoordig een van de mooiste fietstrajecten aan de Adriatische Zee. Eens je vanuit Italië (Triëst) Kroatië binnenrijdt, is het pad zo goed als volledig bewaard gebleven en loopt er een grindweg langsheen de hele route, ideaal dus voor mountainbikers en gravel rijders. Met 6 tunnels, 4 viaducten, diverse bruggen en prachtige uitzichtpunten is het gedeelte van Grožnjan naar Livade het aantrekkelijkste deel van heel Parenzana.Talloze rustplaatsen en uitzichtpunten langs het pad nodigen uit om even stil te staan bij de schoonheid van deze streek. In Livade kan men zelfs een klein Parenzana-museum bezoeken. De Baredine-grot in Nova Vas is een natuurmonument, het was het eerste speleologische gebied in Istrië dat opengesteld werd voor bezoekers. Het ligt in de buurt van de nederzetting Nova Vas, tussen Poreč, Višnjan en Tar. De grot is 132 m diep. Er zijn ook ondergrondse meren in, die ook een diepte van maximaal 30 meter bereiken. Tot slot kom je in Vižinada nog een oud Spoorwegmodel tegen dat daadwerkelijk op de Parenzana lijn reed. Er zijn verschillende routes: je kan vertrekken vanuit Triëst en zo afzakken naar Poreč  (118 km) of ergens tussendoor vertrekken en dus een kortere afstand afleggen.  Er is trouwens (tegen betaling) vervoer voorzien tussen Poreč en Triëst wanneer je de terugweg liever niet per fiets doet.

Hoe raar het misschien ook mag klinken, maar in deze organisatie is er een heel grote inbreng van Oostenrijkers. Veel Oostenrijkers komen in deze buurt fietsen omwille van het zeer aangename klimaat en omdat het echt ook wel vlakbij is. Zo is Julius Rupitsch de event director een van de stuwende krachten achter dit event. Samen met Vladimir Miholjevic de race director, burgemeester Loris Persuric en de toeristische dienst olv Nenad Velenik, zorgen zij met al hun medewerkers voor een knappe organisatie. Samen willen ze van Istrië de reizende ster van het fietsen maken aan de Adriatische kust . Zo bieden ze vanaf 2025 ook trainingskampen aan. De website wordt in oktober bijgewerkt en vertaald naar het Engels Website: https://pedal-and-ride.com

Met speciale dank aan:
Julius Rupitsch (event en marketing director)
Valamar hotels en resorts (www.valamar.com)