Wat is het verhaal achter de befaamde ‘dropper post’?

Met zijn fabuleuze overwinning in Milaan-Sanremo mag Matej Mohoric zich scharen in het lijstje van daalkunstenaars zoals Paolo ‘Il Falco’ Savoldelli en Vincenzo Nibali, die in een afdaling konden wegrijden van de concurrentie. Eerder haalde hij al voordeel uit zijn technische kwaliteiten door de ‘supertuck’-positie populair te maken, maar nu die (volgens de UCI) gevaarlijke positie verboden is geworden, heeft hij een nieuw trucje uit zijn mouw geschud. Daarvoor had hij wel de hulp van zijn mecaniciens en fietsensponsor nodig.

Waarom was eerst en vooral het type fiets belangrijk? Wel, tegenwoordig zie je voornamelijk ‘aero’ zadelpennen in de topfietsen zitten, terwijl een telescopische zadelpen, de zogenoemde ‘dropper post’, een ronde opening in het frame nodig heeft. De nieuwe Merida Scultura is er zo eentje. Terwijl Mohoric normaal opteert voor de aero Reacto, koos hij daarom deze keer voor de allrounder van zijn fietsensponsor bij Bahrain Victorious. Daar zou het al ophouden bij de meeste andere ploegen, want bij de WorldTour-teams zien we (op het eerste gezicht) enkel de Lapierre Xelius SL van Groupama-FDJ en de Canyon Ultimate van Movistar (en van het procontinentale Alpecin-Fenix) die een gewone, ronde zadelpen hebben. BMC heeft voor de URS-gravelfiets opvulstukjes om in de plaats van de standaard, D-vormige zadelpen te kunnen overstappen op een rond model, maar dat is niet meteen bedoeld om in de Teammachine-ploegfiets te gebruiken.

Vreemd genoeg kozen ze bij Bahrain Victorious niet voor de dropper van ploegsponsor FSA maar voor de Fox Transfer SL Performance Elite. De keuze wordt minder vreemd als je de gewichten bekijkt. Zo’n Fox weegt amper 327 gram, wat maar 100 tot 170 gram meer is dan een carbon zadelpen, terwijl die van FSA nog een paar honderd gram zwaarder is. Op de foto zie je aan het stuur een custom grip shift – inderdaad het soort draaishifter dat je misschien nog kent van je kinderfiets – waarmee de zadelpen kan worden bediend. Als je eraan draait en tegelijk het zadel met je lichaamsgewicht naar beneden duwt, dan zakt het zadel. Draai je er terug aan, dan springt het zadel terug omhoog.

Zo’n zadelpen kan je zadel (afhankelijk van de uitvoering) 5 of 7 centimeter laten zakken. Meer had Mohoric niet nodig, want op die manier verlaag je jouw zwaartepunt voldoende maar kan je toch blijven trappen, indien nodig. Meer controle en een betrouwbaarder remgedrag zijn de redenen waarom mountainbikers heel vaak zo’n dropper monteren. Een perfecte gewichtsverdeling is een must om de bochten perfect aan te snijden, waardoor de Sloveen dat voordeel kon benutten. Ondanks enkele hachelijke momenten was hij zomaar even 13 seconden sneller dan Nibali in 2018.

Lager zitten betekent niet alleen een lager zwaartepunt en betere controle over de fiets, maar ook een betere aerodynamica – en dat zonder de verboden supertuck-positie. Toch stuurde de UCI meteen een statement uit om te melden dat zo’n telescopische zadelpen niet verboden is, zolang de punt van het zadel maar minstens 5 centimeter achter het bracket blijft, zowel in hoge als lage positie van de zadelpen. Er zijn in elk geval al eerder tests uitgevoerd (o.a. door GCN) om aan te tonen dat dalen met een dropper quasi even snel is als in supertuck, en veel sneller dan met het zadel in de normale positie.