100% Getest: Quoc Mono II Road Shoes

Houdt u de tel nog bij? De piek van het aantal fabrikanten van fietsschoenen lijkt nog niet in zicht. Ook het Britse Quoc wil graag voet (of schoen) aan de grond krijgen in de Benelux. De Mono II fietsschoenen zijn alvast een aardige binnenkomer.

Eigenlijk had deze recensie al veel vroeger online moeten staan. Tot een crash op donderdag 9 maart daar anders over besliste. Ik droeg die bewuste dag een wit paar Quoc Mono II Road Shoes. Ik had er al ettelijke keren mee gefietst en had mijn opinie over de schoenen intussen al gevormd. Ik was klaar om de bevindingen neer te pennen voor de geplande online review. Tot een roekeloze chauffeur me dwong om een manoeuvre uit te voeren dat ik in normale omstandigheden nooit zou moeten doen. Ik werd over mijn fiets gekatapulteerd en belandde met sleutelbeen en elleboog op het asfalt. De gevolgen voor mijn beenderen laten zich raden. En de gevolgen voor de schoenen: jammer genoeg bleven ook die niet gespaard, ook al viel de schade nog mee. Enkel de achterzijde van de linkerschoen toont de sporen van een val. Enkele weken terug nam ik de draad weer op: ik begon de Quoc-schoenen weer te gebruiken, kwestie van alles terug op te frissen. Bij deze dan het uitgestelde verdict.

Crème de la crème

Met al die high end fietsschoenen op de markt, ben ik tegenwoordig op zoek naar wat merk X of Y extra nu eigenlijk kan bieden ten opzichte van al die anderen concullega’s. Bij Quoc speurde ik ook naar iets dergelijks. Ik kende het Britse merk, dat in 2009 het levenslicht zag, vooral van zijn retroschoenen. Daar heb ik ooit eens L’Eroica mee gefietst. Sedertdien is er echter veel gebeurd. Het merk groeide en verruimde zijn assortiment. Ja, zelfs met gravelschoenen waar collega Bart dit voorjaar mee aan de slag ging (check zijn review op ons Grit!-gravelkanaal). De Mono II wegschoenen, ontworpen in Groot-Brittannië en vervaardigd in China, zijn voor Quoc de crème de la crème voor de racefietser. Dat merk je aan het prijskaartje (310 euro) maar ook wel aan de chique looks van de schoenen. De lat ligt dus hoog. Vraag is: gaan ze met succes over die lat? Of stranden ze eronder?

Proportioneel

Eerst enkele uiterlijke kenmerken. Quoc claimt een gewicht van 249 gram voor schoenmaat 43. Da’s licht. Met Speedplay-plaatjes en eigen Sidas-zool kom ik voor mijn maat 42 op 345 gram. Nu, gewicht is voor mij persoonlijk zelden een criterium voor de aanschaf van fietsschoenen. Pasvorm en comfort zijn wél belangrijke criteria. Ik heb meer baat bij een iets bredere zool en heb de indruk dat Quoc wel brengt wat ik verwacht. Extreem breed kan je ze niet noemen maar ik vind ze best wel goed in proportie, ook wanneer je de lengte van de schoen in acht neemt.

Goed bij regenweer

De bovenschoen heeft een heel nette, minimalistische lederlook maar is tegelijk gemaakt van een steviger soort microvezel. Iets wat we al zagen bij de Gran Tourer II gravelschoenen. Het geheel oogt stevig en voelt ook zo aan. En belangrijk: bij regenweer presteert dit materiaal voortreffelijk. Bijzonder detail op de hiel van de schoen: enkele technische specificaties staan erop geprint. Ietwat ongebruikelijk maar we spreken er wel over.

Verder zie je vooral heel wat perforaties in de schoen, kwestie om de ventilatie van de schoen te stimuleren. Een ventilatiegleuf met een soort ‘mesh’-sluiting vind je overigens ook in de buitenzool. Er valt ook wat te zeggen over de tong van de schoen. Die maakt aan de binnenzijde van de schoen onderdeel uit van de bovenschoen; aan de buitenzijde zit de tong los en kan ze de vorm aannemen van je wreef.

Eigen draaisluitingen

Geen BOA- of Atop-sluitingen voor deze Quoc-schoenen maar wel twee draaisluitingen die eruit zien als BOA’s maar het dus niet zijn. Ze doen wel wat ze moeten doen: met precisie de tong van de schoen aanspannen zodat je voet netjes op z’n plaats blijft enerzijds en een goede drukverdeling verzekeren anderzijds. Eén keer in wijzerszin draaien en de veters (gespannen in een gekruist patroon) lossen weer. Eenvoudig en goed werkend. Overigens zit mijn voet ook lekker in de schoen. Het comfort komt voornamelijk uit de pasvorm – die ligt me wel – en de gebruikte materialen. Zo is er ter hoogte van de hiel een ondersteunende padding voorzien die doet denken aan deze van de S-Works-schoenen.

Dunne maar stijve zool

Nog enkele woordjes over de matzwarte carbon buitenzool. Die is vrij dun (4 mm) maar wél stijf, geen twijfel daarover. Quoc voorziet een kleine rubberen bescherming aan de tip van de zool en er is ook een rubberen hielcup voorzien die tegen een stoot kan (en die je kan nabestellen op de webshop van Quoc wanneer die versleten is). Quoc levert ook een binnenzooltje mee die al voor wat ondersteuning enerzijds en drukvermindering anderzijds zou zorgen waar dat in de meeste gevallen nodig is. Dat binnenzooltje heb ik om eerder aangegeven reden niet uitgeprobeerd.

Wedijveren met

Quoc is (nog) geen grote naam onder de schoenfabrikanten. Maar wat niet is, kan nog komen. Want de Mono II raceschoenen hebben weinig of geen kinderziektes en kunnen best wedijveren met de topmodellen van grote merken zoals Fizik, Gaerne, S-Phyre en Specialized. Ze zien er goed uit, zijn comfortabel en excelleren in pasvorm en duurzaamheid (denk aan de goede prestaties van het gebruikte materiaal bij regenweer).

En nog: waar de prijs van de andere top-of-the-bill schoenen tegenwoordig (flink) boven de 400 euro piekt, blijft Quoc daar met 310 euro netjes onder. Tot slot nog één argument: die Quocs zijn ook weer eens wat anders. Je ziet ze nog niet zo vaak. Wedden dat je af en toe de vraag krijgt met welk schoeisel je op pad bent? Wil je het wat minder opvallend aanpakken, dan kan je ook voor de zwarte versie van de Mono II kiezen. Het antwoord op mijn eerste vraag: de lat ligt hoog en Quoc jumpt er netjes over.

• Meer informatie vind je op de website van Quoc.