De beste quotes uit Megavelo’s ‘Nacht van de Koers’

Naar goede gewoonte werd de winnaar, in de 2018-editie was dat Stijn Dendauw, bekend gemaakt op een heuse gala-avond met enkele ronkende namen uit het wielerwereldje. De gasten in het uitverkochte cultuurcentrum van Vichte, deelden iets gemeenschappelijk: een verleden in de blauwe armada van Patrick Lefevere. Eric Vanderaerden was de ploegleider in het Mapei tijdperk toen Andrea Tafi Paris-Roubaix won en is tegenwoordig vipchauffeur bij Lotto-Soudal. Iljo Keise is de trouwe tempobeul in de groep van Tom Steels. Zijn bondgenoot van vorig seizoen, Julien Vermote, koos sinds dit seizoen voor de kleuren van Team Dimension Data. Het geheel werd gemodereerd door Renaat Schotte en Sammy Neirinck. Ze waren samen goed voor enkele spraakmakende quotes.

“De overwinning van Niki in de E3 was de allermooiste van dit voorjaar.” (Tom Steels)
Toen bij Tom Steels gepolst werd naar de mooiste van de 27 Quick Step-overwinningen tot dusver, trok hij de kaart van Niki Terpstra in de E3 Prijs. “De manier waarop, en na zijn blessureleed van het seizoen voordien gaven de doorslag. En dan die spanning tot diep in de finale met de onzekerheid als het al dan niet ging lukken. Dat maakte het voor mij de allermooiste overwinning van dit voorjaar.”

“En toch reed hij met iets hardere bandjes dan ik!” (Niki Terpstra)
Het was met deze woorden dat Terpstra de bus binnenkwam na Paris-Roubaix. Terpstra was er zelf niet in Vichte. Iljo Keisse verklapte met een geslaagde imitatie de bevindingen van de Nederlander nadat die aan de banden van Sagan had gevoeld. Het beeld van Terpstra, die de banden van Sagan examineerde, ging de wereld rond. “Hieruit blijkt enkel dat het een echte vakman is!”, voegde Vanderaerden daaraan toe.

“Als de aankomst in 1985 op de Via Roma lag, won ik ook Milaan-San Remo.” (Eric Vanderaerden)
Vanderaerden wou goed zijn in de periode van Milaan-San Remo tot Roubaix en won alle koersen in die tijdspanne behalve La Primavera. In 1987 botste hij op de Zwitser Erich Mächler, die vooruit bleef na een lange ontsnapping. Vanderaerden maakte dertig seconden goed na een uitval op de Poggio. De streep lag evenwel vlak aan de voet (na de afdaling) en niet twee kilometer verder zoals dat nu het geval is. Hij werd tweede op zes seconden. “Als we toen doorreden naar de Via Roma, won ik. Het was de enige editie dat ik met de besten meekon op de Poggio.”

“Wat Tiesj deed in Toscane, was grootser dan het voorjaar van Wout.” (Eric Vanderaerden)
Wout Van Aert reed een prachtig voorjaar en bewees dat hij zeker zal meedraaien in die koersen. Dat beaamden alle aanwezigen. “Winnen is evenwel nog iets anders, en Tiesj slaagde erin op grootste wijze te winnen in Toscane. Hij besefte in Toscane dat hij een winnaar kan zijn. Dat Wout achter zijn fiets sprong in de Strade, had trouwens alles te maken met de schoenplaatjes. Hij was vergeten dat hij niet in een cross zat en dus minder grip had op die gladde steentjes.”

“Ik heb gebleit in mijn vakantiehuisje in Frankrijk, toen Greg olympisch goud won.” (Iljo Keisse)
Keisse wil er in 2020 graag bij zijn op de olympische ploegkoers al wordt dat niet makkelijk. Vanaf augustus dit jaar moeten er punten gescoord worden en bovendien is het erg moeilijk om het sterke duo De Ketele-De Pauw te scheiden. “Als ik ervoor ga moet het vol zijn, en moeten er zaken wijken voor dit doel. Maar ik ben er mee bezig”, zei hij met een knipoog naar Tom Steels. Die beseft dat de Olympische Spelen erg belangrijk zijn en lijkt het idee meer bij te springen dan deelname aan de Gentse Zesdaagse. “Het Kuipke is oud, vuil en het stinkt. Maar het is nostalgie, ik ben er opgegroeid en het is mijn speeltuin. Ik rijd er echt dolgraag”, repliceerde ‘De Keizer van het Kuipke’.

“Si, Uno!” (Andrea Tafi)
Op de vraag of hij weet hoeveel Italianen zowel Vlaanderen als Roubaix wonnen, had Andrea Tafi meteen het antwoord klaar. Hijzelf, als enige.

“In Kuurne kon ik de overwinning ruiken. Dat alleen al maakte mijn overstap naar Dimension Data de moeite waard.” (Julien Vermote)
‘Wat ik bij Quick Step deed, kon ik nog een hele tijd blijven doen. Ik wou echter op zoek naar een andere uitdaging, andere lucht. Dat ik in Kuurne heel erg dicht bij de overwinning kwam, deed me een groot plezier. Het was van 2016 geleden dat ik gewonnen had en tot vrij kort bij de streep geloofde ik dat het ging gebeuren.” Hij blikte ook terug op zijn overwinning in de ploegentijdrit onder leiding van Tom Steels. “Uren hebben we getraind op het vliegveld van Ursel. Ik ben ervan overtuigd dat we daar het verschil hebben gemaakt met de andere ploegen.”

“Amici per sempre.” (Johan Museeuw)
Johan Museeuw werd geïnterviewd in het Italiaans en had in een filmpje enkele mooie woorden klaar voor zijn ex-ploegmaat Andrea Tafi. “In 1996, het jaar van de iconische foto op de piste van Roubaix (met de drie Mapei’s), moest ik beslissen wie tweede en derde werd. Tafi werd toen derde. We zijn vrienden gebleven en zien elkaar nog erg regelmatig. Dat is uiterst zeldzaam in het wielrennen en ik moet vaak denken aan deze woorden van Ernest Colnago.” Tafi wou daarover trouwens nog kwijt: “Die dag was echt balen. Achteraf heb ik echter ingezien dat ik daar wellicht de basis van mijn successen gelegd. Ik had nog niks gewonnen toen en de ploeg besefte op dat moment dat ik wel over die mogelijkheden beschikte.” Hij won nadien met Vlaanderen, Roubaix en Lombardije nog drie Monumenten.

“Pinten pakken. Moa vent toch.” (Andrea Tafi)
Het Italiaans van De Leeuw is beter dan het Vlaams van Tafi, maar de Italiaan toonde wel aan hij enkele essentiële uitdrukkingen had geleerd in Vlaanderen. De Italiaan wordt 52 en hief daarop het glas met een Kwaremontbier.