100% Getest: SKS RideAir Lock luchtcontainer

De SKS RideAir Lock leek me op papier een nuttig alternatief voor onder meer de CO2-patronen die racefietsers en mountainbikers vaak bij zich hebben om een lekke band te verhelpen. Een bidon met lucht erin, is dat niet handig? Slangetje aansluiten op het ventiel van de op te pompen band, knop indrukken en pssssst, daar vloeit de lucht het butyl in.

Een voordeel is ook dat je vingers bij het oppompen met de RideAir niet vast vriezen aan het metaal, zoals dat bij CO2-patronen wél kan gebeuren.

Toch begon ik bij ontvangst van het testexemplaar te twijfelen aan hanteerbaarheid van het SKS-product: de luchtcontainer is namelijk groter dan de grootste 750 ml bidon in mijn assortiment. En met zijn 520 gram leeggewicht ook nog eens 400 gram zwaarder. Een heel apparaat dus om mee te nemen in één van je bidonhouders. Plaats die bovendien verloren is voor een bidon met sportdrank. Op een mountainbike met kleine framemaat past de RideAir met zijn 290 mm lengte wellicht al helemaal niet.

Op mijn eigen mountainbike maat L kan de SKS container net in de Topeak Ninja TC bidonhouder, maar heel lekker zit hij er niet in, omdat de RideAir geen handgreep/inkeping heeft zoals gewone bidons, waar de ‘bidonhouderklem’ in valt. Bij de Spacecage bidonhouder van SKS zelf wil de RideAir al wat vlotter passen, bij een BBB FlexCage gaat het ook nog, maar een oude Tacx Tao en een aluminium Zéfal houder wilden er absoluut niet aan. In dit geval kwam er nog bij dat de RideAir container een RideAir Lock was: eentje met geïntegreerd kabelslot. Met het staalkabeltje van 80 cm kun je de container aan je frame vast sluiten. Veilig, jawel, maar ook minder gemakkelijk in de bidonhouder te plaatsen door een uitstekend kabeluiteinde.

Maar het werkt wel!
Tot daar de praktische inpasbaarheid van een RideAir Lock. Het is een heel apparaat om mee te nemen, maar er is ook goed nieuws: de RideAir doet wat hij belooft! We testten de werking met goed gevolg op een tubeless raceband, en daar moet toch flink wat lucht in als die helemaal leeg staat. Omdat de RideAir een druk tot 16 bar verdraagt (in de realiteit haal je een slordige 14 bar, en daar heb je een meer dan robuuste voetpomp voor nodig) is er voldoende surplus aanwezig om een tubeless band op spanning te krijgen. Nee, dat viel dus niet tegen.

De bediening van de RideAir vergt nauwkeurigheid. Je moet het Presta-verloopstuk of de Schraderaansluiting zorgvuldig vast draaien op het ventiel anders ontsnapt er kostbare druk. Maar als je alles goed aansluit, vliegt de lucht met een druk op de release-knop in één sissende verzuchting de container uit je band in.

De lucht in een gevulde RideAir blijft geduldig op zijn plaats zitten: ook na drie weken onaangeroerd te zijn geeft het manometertje op de RideAir Lock nog dezelfde aanvangsdruk aan.

Verbeterpuntje voor een volgende versie van de RideAir Lock is het cijferslotje: dat is gevoelig voor modder en vuil en het oprollen van het staalkabeltje gaat daardoor al snel moeilijker. Irritant.

Conclusie
De RideAir Lock is een duurzamere oplossing om een lekke band onderweg te verhelpen dan een CO2-patroon. In de praktijk krijg je (met beleid) twee racebandjes weer op druk (6-7 bar), maar bij een derde lekke band moet je weer zelf aan het pompen.
Of de fikse omvang van deze luchtcontainer (290 mm, 520 gram) en zijn fikse prijs (RideAir Lock: 69,99 euro, RideAir: 59,99 euro) opwegen tegen de minder milieuvriendelijke, maar veel handzamere CO2-patronen (prijzen van 1,50-3,50 euro per stuk) mag eenieder voor zichzelf uitmaken. Een snelle rekensom leert dat vanaf 30-40 lekke banden de RideAir de goedkopere optie wordt.

www.sks-germany.com